Πρόγραμμα Ακολουθιών περιόδου Χριστουγέννων - Πρωτοχρονιάς 2019 - 2020

Πρόγραμμα Ακολουθιών περιόδου Χριστουγέννων - Πρωτοχρονιάς 2019 - 2020

συνεχιστε την αναγνωση

Εγκύκλιος Χριστουγέννων 2019 Σεβασμιωτάτου κου Γεωργίου

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, 

Ὁ ἄνθρωπος κάνοντας κατάχρηση τῆς Θεόσδοτης ἐλευθερίας του ἄρχισε τήν τραγική ἱστορία τῆς πτώσης καί τῆς φθορᾶς. Ἐπιλέγοντας νά διακόψει τήν ἄμεση ἀγαπητική ἀναφορά στό Δημιουργό του, ἀναίρεσε τόν βαθύτερο σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του πού εἶναι ἡ θέωση. Χωρίς τόν Θεό καί ἀκόμη περισσότερο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος ξέπεσε σέ μία θλιβερή κατάσταση ἀπανθρωπισμοῦ καί ἀποκτηνώσεως. 

Χάνοντας ὁ ἄνθρωπος τόν τρόπο τιμῆς τοῦ παραδείσου, αὐτοεξορίστηκε στην κόλαση τῆς ἀτιμίας μιᾶς ἀθεωμένης ζωῆς πού ἐξαντλεῖται στά ὅρια τῆς βιολογικῆς ἐπιβίωσης. 

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὁ Θεός δέν ἐγκατέλειψε τόν ἄνθρωπο στό ἔρεβος τῆς ἀπελπισίας, ἀλλά μέ πατρική ἀγάπη τόν στήριξε μέ τό ἀμυδρό μα ἐλπιδοφόρο φῶς τοῦ «πρωτευαγγελίου». Μέσα στό πτωτικό του κατάντημα ὁ ἄνθρωπος εἶχε γιά στήριγμα τήν θεϊκή ὑπόσχεση. 

Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας ἔφθασε στήν κορύφωσή του καί «… ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ…» . Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός Λόγος μέ μιά ἄφατη κίνηση ἀγαπητικῆς κενώσεως λαμβάνει σάρκα «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου» καί ὁ τέλειος Θεός γίνεται τέλειος ἄνθρωπος «ἵνα καί ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Ἔτσι «τά Θεῖα ἀνθρώπινα γίνεται, ἵνα τά ἀνθρώπινα θειότερα γένηται». 

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ ἀποδίδει στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα τῆς θεώσεως. 

Μέ τό μυστήριο τῆς Σαρκώσεως ἡ ἀνθρώπινη φύση εἰσάγεται σέ μιά νέα δυναμική πού ὑπερβαίνει τά γεγονότα τῆς πτώσης. Ἐνεργεῖται τό κατ’ ἐξοχήν θαῦμα τῆς θείας οἰκονομίας καί ἐγκαινιάζεται ὁ ἁγιοτριαδικός τρόπος ὑπάρξεως γιά τόν ἄνθρωπο. 

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νίκησε τήν μικρότητα καί τήν κακία τοῦ ἀποστάτη ἀνθρώπου. 

Ἀπό τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ἀνέτειλε τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Χάριτος καί τῆς καταλλαγῆς. 

Ὁ Θεός πού ἀποκαλύφθηκε ἐν Χριστῷ δεν εἶναι μιά ψυχρή σύλληψη τοῦ νοῦ, ἀλλά ζωντανός Θεός «ἐρχόμενος» πρός τόν ἄνθρωπο, «Θεός ἐγγύς» στά ἀνθρώπινα προβλήματα, ὄντως «Ἐμμανουήλ», δηλαδή ὁ Θεός ἀνάμεσά μας, ὅπως προέβλεπε ὁ Εὐαγγελιστής Προφήτης Ἠσαΐας. 

Αὐτά ἀκριβῶς τά ὑπερφυέστατα γεγονότα τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας τιμᾶ μέσα στήν λειτουργική μνήμη Της ἡ Ἐκκλησία μέ τήν δεσποτική ἑορτή τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Ἀλλά δυστυχῶς ὁ περισσότερος κόσμος ἑορτάζει τά δικά του ἀνούσια καί ψευδεπίγραφα Χριστούγεννα στό ρυθμό τοῦ ξέφρενου καταναλωτισμοῦ. Στήν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὅμως, τά Χριστούγεννα δέν εἶναι αὐτή ἡ φαντασμαγορική φιέστα γιά παιδιά μέ ἔντονο τό μαγικό στοιχεῖο, ἀλλά μιά κορυφαία Δεσποτική ἑορτή μέ βαθύ πνευματικό περιεχόμενο. Καί ἄν θέλουμε νά εἴμαστε ἀληθινοί χριστιανοί δέν πρέπει νά παρασυρόμαστε ἀπό τόν κόσμο. Προφητικά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς προειδοποιεῖ: «Ἄς γιορτάσουμε, λοιπόν ὄχι μέ θορυβώδεις πανηγυρισμούς, ἀλλά ὅπως ἁρμόζει στόν Θεό, ὄχι κοσμικά, ἀλλά ξεπερνώντας τόν κόσμο, ὄχι μέ τό δικό μας ἀνθρώπινο τρόπο, ἀλλά μέ τόν τρόπο τοῦ Κυρίου μας, ὄχι γιά τήν ἀσθένεια, ἀλλά γιά τήν θεραπεία, ὄχι ἁπλά γιά τή δημιουργία, ἀλλά γιά τήν ἀναδημιουργία». 

Πιστεύοντας συνειδητά στήν Σάρκωση τοῦ Λόγου πού συντελέστηκε ὡς ἱστορικό γεγονός καί μέγα θαῦμα τῆς Θείας Φιλανθρωπίας, ἔχουμε τήν βιωματική βεβαιότητα τῶν συνεπειῶν της στήν προσωπική μας ζωή καί τήν ζωή τοῦ κόσμου. Μόνον ἔτσι τά Χριστούγεννα γίνονται πηγή ἀληθινῆς χαρᾶς καί ἐλπίδας γιά προσωπική καί κοινωνική μεταμόρφωση καί ὄχι μία δίχως οὐσιαστικό ἀντίκρυσμα ἐπέτειος τοῦ κοσμικοῦ ἑορτολογίου. Μακάρι ὅλοι μας νά ζήσουμε καί νά βιώσουμε τό αὐθεντικό καί βαθύτερο νόημα τῶν Χριστουγέννων συναισθανόμενοι τίς εὐλογίες πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτά. 

Ἔτη πολλά, εὐλογημένα, ὑγιεινά καί εὐφρόσυνα μέ τή χάρη τοῦ νηπιάσαντος Κυρίου μας. 

«Καλή καί εὐλογημένη Χρονιά!»

συνεχιστε την αναγνωση

Αποτέφωση Ανθρώπινων Σωμάτων

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ 

 Άξιοπρεπής λύση ή ώμή άνακύκλωση; 

 Τό θέµα τής μετά Θάνατον καύσης καί άποτέφρωσης τών ανθρώπινων σωµάτων άπασχολεί τήν έκκλησιαστική κοινότητα ίδιαίτερα κατά τήν τελευταία είκοσαετία, αφότου άρχισαν οι συζητήσεις για τήν νομοθέτησή της (θεσπίσθηκε μέ διαδοχικούς νόμους τό 2006, 2014 καί 2016). 

Ασφαλώς ή 'Ελληνική Πολιτεία είναι άρμόδια νά νομοθετεί, όλλά καί ή 'Εκκλησία παραµένει έλεύθερη έναντι του Κράτους νά τηρεί τίς παραδόσεις της, µακριά άπό κάθε κοσμική έπιρροή καί έπέµβαση. καί ύποχρεούται νά απευθύνεται στα μέλη της καταθέτοντας τήν άποψη καί τήν μαρτυρία της έπί του ζητήµατος αύτού, καθώς αφορά άµεσα στήν ζωή καί στήν Θεολογία της. 

Τό ανθρώπινο σώμα και ή έπιλογή τής ταφής 

Τό σώμα συνιστά στοιχείο τής ύπόσταοης τού ανθρώπου. ο όποίος έχει πλασθεί κατ' είκόνα καί καθ' οµοίωση τού Θεού (Γέν. 1,24) µέ προοπτική όχι τόν θάνατο, όλλό τήν αϊωνιότητα καί τήν έλπίδα τής Ανάστασης. 'Η 'Εκκλησία θεωρεί τό ανθρώπινο σώμα ώς «ιερό», όνομάζοντός το ναό του Αγίου Πνεύματος (Α' Κορ. 6,19). Τρανό παράδειγµα γι' αυτό άπό τήν ζωή τής 'Εκκλησίας άποτελεί ή τιμητική προσκύνηση τών ιερών λειψάνων τών Αγίων. Αφού τό σώμα τών Αγίων κοπίασε για τήν δόξα του Θεού, αυτοί έλαβαν ώς Θεία δωρεά καί µετά τόν σωματικό θάνατό τους χάρη. έλεος καί δύναμη μέ άποτέλεσµα νά θαυµατουργούν.
Η ταφή άνήκει στήν παράδοση τής 'Εκκλησίας, ή οποία έχοντας ώς βόση τήν Εύαγγελική καί Πατερική διδασκαλία σέβεται τό ανθρώπινο σώμα ώς δηµιούργημα του Θεού, γι' αύτό καί τό ένταφιασµένο σώμα γίνεται αντικείµενο φροντίδας καί προσευχών. Τό νεκρό σώµα τό θεωρεί όχι ώς «στερεό απόβλητο». δπως (κατ' αποτέλεσµα) τό άντιμετωπίζουν οί θιασώτες τής αποτέφρωσης, άλλά τό περιβάλλει μέ σεβασμό καί τιμή.
 Τούς δέ άνθρώπους πού φεύγουν από τήν ζωή ή 'Εκκλησία τούς ονοµόζει κεκοιµηµένους, διότι βρίσκονται σέ άναµονή για νά ξυπνήσουν, αφού ή ανθρώπινη ζωή δέν κλείνεται σέ δύο ήμεροµηνίες, δέν έχει τήν χρονική διόρκεια πού γράφεται στίς ταφόπλοκες, καί οί κεκοιµηµένοι θά αναστηθούν τήν ήµέρα τής Δευτέρας καί ένδόξου Παρουσίας του Κυρίου. Γι΄ αυτό καί τούς τόπους δπου φιλοξενούνται τά σώµατα τών κεκοιμημένων, καί ώς έκ τούτου διαθέτουν καί αυτοί ίερότητα, τούς δνοµάζει «κοιμητήρια». 'Η έπιλογή λοιπόν τής 'Εκκλησίας νά έναποθέτει τα κεκοιμημένα µέλη της µέσα στήν γή καί σέ στάση κοίµηοης, συμβολίζει τήν προσδοκία τής Ανάστασης καί έκδηλώνει τήν αγάπη της πρός τόν άνθρωπο, ακόµη καί ώς νεκρό.
 Είναι έπίσης κατανοητό, ότι υπάρχουν καί άνθρωποι πού αδυνατούν νάαποδεχθούν µέ ρεαλισμό το γεγονός του θανάτου. Η άνθρώπινη αυτή άδυναµία, µεταξύ άλλων, έξηγεί γιατί δέν αντέχουν στήν διατήρηση τής µνήμης, τής σχετικής μέ τόν θάνατο τών οίκείων τους (δπως τά ταφικά µνημεία), ή στήν ίδέα τής αποσύνθεσης του δικού τους σώματος. Τήν αδυναµία αύτή νικά καί υπερβαίνει ή θετική απάντηση στό κρίσιμο ερώτηµα: Υπάρχει ζωή µετά τόν Θάνατο; 'Η απάντηση σέ αυτό το έρώτηµα καθορίζει καί τήν ανάλογη στάση απέναντι στό νεκρό σώµα.

Οί υπέρµαχοι τής καύσης 

Από τούς ύπερασπιστές τής καύσης γίνεται έπίκληση «τεχνικών» λόγων (χωροταξικών, πε- ριβαλλοντικών, οίκονοµικών), οί οποίοι, τουλάχιστον μέσα από µιά θεολογική θεώρηση των πραγμάτων, δέν μπορούν νά αποτελέσουν γιά τά μέλη τής 'Εκκλησίσς έπαρκείς λόγους για τήν βίαιη καταστροφή του ανθρώπινου σώµατος. 'Εξάλλου, κράτη μέ πολυπληθέστερα αστικά κέντρα, δπου οί κάτοικοί τους ακολουθούν τήν παρόδοση τής ταφής (π.χ. µουσουλμάνοι), έχουν βρει λύσεις στα παραπάνω ζητήματα.
 Ακόµη, διατυπώνεται ή άποψη, δτι καθένας πρέπει νά έχει έλευθερία έπιλογής ανάμεσα οτήν ταφή ή τήν καύση. 'Η 'Εκκλησία ώς κοινότητα, πού είναι κατ' έξοχήν χώρος έλευθερίας, δέν καταναγκάζει κανέναν ανθρωπο νά τηρεί τίς παραδόσεις της. 'Εχει όμως το δικαίωµα νά θεωρήσει τήν καύση ώς μεταχείριση αντίθετη πρός τίς αρχές, τήν παράδοση καί τα εθιμά της καί νά άποφανθεί οτι όποιος έπιλέξει τήν καύση αυτονομείται, αφού διαφοροποιείται άπό βασικές διδασκαλίες καί τόν τρόπο τής ζωής της. Προφανώς, όσοι δέν θέλουν νά ακολουθήσουν τήν παράδοση τής Εκκλησίας, έχουν τό δικαίωμα νά έπιλέξουν τήν άποτέφρωση, δπότε δέν θα τύχουν 'Εξοδίου Άκολουθίας (Κηδείας) από τήν 'Εκκλησία.
 Προβάλλεται καί το παιδαριώδες έπιχείρηµα, ότι η 'Εκκλησία απορρίπτει τήν καύση καί προτιμά τήν ταφή για ίδιοτελείς λόγους. Όμως, πρώτον, οί Δήμοι ειναι πού λειτουργούν τα κοιµητήρια καί είσπράπουν τά τέλη άπό τούς τάφους καί τά οστεοφυλάκια, Δεύτερον εάν η 'Εκκλησία έθετε ώς προτεραιότητα όποιοδήποτε (δήθεν) οίκονομικό όφελος, θα έπραττε τό αντίθετο καί θα προέτρεπε τούς όρθόδοξους κληρικούς νά ψάλλουν τήν Νεκρώσµο Ακολουθία και για όσους άποτεφρώνονται.
 Επίπλέον υποστηρίζεται ότι η σύγχρονη άποτέφρωση ειναι περισσότερο «αξιοπρεπής» γιά το όνθρώπινο σώµα άπό τήν ταφή. Πρός τόν σκοπό αυτό γίνεται ούγκριση τής σύγχρονης αποτέφρωσης όχι μέ τήν τοφή καθ' εαυτήν ώς νεκρικό έθιµο, αλά μέ τά κακώς κείμενα, τά φαινόμενα έκµετάλλευσης ή τήν άπαξιωτική μεταχείριση σέ διάφορα δηµοτικά κοιµητήρια (π.χ. κορεσμένα κοιμητήρια, υψηλά δηµοτικά τέλη, έκταφές µέ τρόπο πού δέν τιµά τόν νεκρό). Αυτή όµως δέν είναι όρθή βάση σύγκρισης. 'Η απάντηοη στό έπιχείρηµα αυτό θα πρέπει νά είναι ή απαίτηση τών πολιτών νά βελτιωθούν οί συνθήκες στά δηµοτικά κοιµητήρια, νά ίδρυθούν νέα κοιμητήρια, νά ύπάρχει τιµητική, αξιοπρεπής καί ανθρώπινη μεταχείριση τών νεκρών καί τών συγγενών τους άπό τίς αρμόδιες δημοτικές ύπηρεσίες, καί όχι η αποτέφρωση.
Γι αυτό καί είναι σηµαντικό, όσοι δέν θέλουν νά ακολουθήσουν τήν παράδοση τής 'Εκκλησίας, νά έχουν πλήρη ένηµέρωση γιά τό περιεχόμενο τής άποτέφρωσης, ώστε νά κρίνουν έάν πράγµατι είναι τιμητική γιά το άνθρώπινο σώµα, πρίν προβούν οτήν έπιλογή αυτή.

Η καύση τών νεκρών στήν άρχαιότητα 

 Προβάλλεται ότι ή άποτέφρωση, όπως γίνεται σήμερα, άνήκει δήθεν στήν άρχαίο έλληνική παράδοση, γιατί σέ πολλές πόλεις οί άρχαίοι Ελληνες έκαιγαν τά σώματα τών νεκρών. ΄Ομως, στίς άρχαίες πόλεις - κράτη συννηθιζόταν είτε ή ταφή είτε ή καύση τών νεκρών σωμάτων καί άκολούθως ή ταφή τών όστών πού άπέµεναν άπό τήν πυρά. Δηλαδή, άκόμα καί στήν περίπτωση τής καύσης στήν άρχαία 'Ελλάδα, άκολουθούσε πάντοτε ή ταφή τού σκελετού καί οί ταφικές τιμές πρός τόν νεκρό. Μέχρι σήμερα ή άρχαιολογική σκαπάνη βρίσκει ταφές μέ σκελετούς ή μέ καμένα όστά (λ.χ. τοποθετημένα σέ νεκρικές λάρνακες ή άγγεϊα) μαζί μέ σημαντικά κτερίσματα, πού συνόδευον τόν νεκρό, δείγμα τής θρησκευτικότητας καί του σεβασμού τών άρχαίων 'Ελλήνων πρός τούς νεκρούς τους. Αύτή είναι ή πολιτιστική παράδοση τής χώρας μας. 'Η σύγχρονη άποτέφρωση. δπως άναλύεται κατωτέρω, δέν έχει καμία οχέση μέ τήν καύση τών νεκρών οτήν άρχαία 'Ελλάδα.

Η άποτέφρωση σήµερα 

 Σήµερα πλανάται άπό κερδοσκόπους ή ψευδής είκόνα ότι δήθεν ή άποτέφρωση γίνεται µέ άπλή καύση τού σώματος στήν πυρά, δπως σέ όρισμένες περιπτώσεις γινόταν στήν αρχαιότητα. Αύτό είναι άναληθές.
 Κατά τήν σύγχρονη διαδικασία τής -κατ' εύφημισμόν- «αποτέφρωοης», μετά άπό τήν καύση τού νεκρού σέ κλίβανο ο άνθρώπινος σκελετός ρίχνεται σέ ήλεκτρικό σπαστήρα (µίξερ, cremulator), θρυμματίζεται καί µετατρέπεται σέ σκάνη. Εiδικότερα ή άποτέφρωση διεξάγεται σέ δύο φάσεις:

•  α) Στήν πρώτη φάση ά νεκρός μεταφέρεται σέ κλίβανο καί μετά τήν καύση του σώματός του δέν άπομένει ή τέφρα, άλλά ό άνθρώπινος ακελετός. "Ο,τι δηλαδή θά άπέμενε καί μετά τήν ταφή στό κοιµητήριο. Ένίοτε, κατά τήν διάρκεια τής καύσης, ό ύπάλληλος τού άποτεφρωτηρίου άνοίγει τόν κλίβανο καί μέ σιδερένια έργαλεία σπάει τά όστά του νεκρού σέ μικρότερα τμήματα. 
•  β) Στήν δεύτερη φάση συλλέγονται τά όστά άπό τόν κλίβανο καί ρίχνονται σέ μίξερ (σπαστήρα όστών, cremulator). Τό µίξερ κονιορτοποιεί τόν σκελετό καί τόν µετατρέπει σέ σκόνη. 'Η σκόνη συλλέγεται σέ δοχείο («τεφροδόχο») καί παραδίδεται οτούς οίκείους του νεκρού.  

 Επομένως, όταν σήμερα γίνεται λόγος γιά «άποτέφρωση», δέν κυριολεκτείται ό όρος. Ούτε οί συγγενείς παραλαµβάνουν τήν «τέφρα» τού νεκρού άπό τό άποτεφρωτήριο. Αύτό πού παραλαμβάνουν δέν είναι το προϊόν τής καύσης (τέφρα, στάχτη), αλλά ή σκόνη (τρίμµατα) άπό τά όστά, τά όποία ρίχθηκαν σέ σπαστήρα όστών (μίξερ) μετά τήν καύση.
 Από τήν άποψη αύτή, ή σύγχρονη «άποτέφρωση νεκρών» δέν διαφέρει καί πολύ άπό τήν «άνακύκλωση άπορριµµάτων». Είναι σαφές δτι, τουλάχιστον γιά τό ήθος τής 'Εκκλησίας μας, αυτή ή διαδικασία µηχανικού άφανισμού τού σώματος δέν τιµά τόν νεκρό. 'Η 'Εκκλησία αρνείται δτι είναι άξιοπρεπές γιά τόν κεκοιμημένο άνθρωπο νά καεί σέ κλίβανο καί νά θρυμµατισθεί σέ μίξερ.
 Σέ ό,τι άφορά οτήν διαχείριση τής «τέφρας», ή νοµοθεσία (Νόµος 4368/2016. άρθρο 92, ΦΕΚ Α' 21/2016) τήν ύποβιβάζει στήν κατηγορία τών ίδιωτικών άπορριμμάτων. 'Η μετέπειτα τύχη τής «τέφρας» άποτελεί ίδιωτική ύπόθεση τών συγγενών, χωρίς κρατικό έλεγχο προστασίας του περιβάλλοντος καί τής δημόσιας ύγείας (π.χ. τροφικής άλυσίδας). 'Επιτρέπεται στούς συγγενείς (έάν θέλουν νά άποφύγουν τά έξοδα φύλαξης τής τεφροδόχου σέ κοιμητήριο ή άποτεφρωτήριο) νά σκορπίσουν τήν τέφρα», είτε έλεύθερα στήν θάλασσα είτε σέ περιοχή έκτός σχεδίου πόλης (άδιάφο- ρο άν είναι κατοικημένη ή καλλιεργούµενη), είτε νά ρίξουν τήν τεφροδόχο στήν θάλασσα, ύπό τόν όρο δτι τό σκεύος μπορεί νά διαλυθεί στό νερό. Δέν προβλέπεται κανένας έλεγχος άπό κρατική ή δηµοτική ύπηρεοία πρός διασφάλιοη τής δημόσιας υγείας καί άπόκειται στήν νοµιμοφροσύνη καί εύαισθησία τών συγγενών, έάν καί πώς θα τηρήσουν τίς παραπάνω έπιλογές του νόμου. Πρακτικά, δηλαδή, µετά άπό τήν παράδοση τής τεφροδόχου στήν οίκογένεια του νεκρού ή τύχη της άγνοείται άπό το Κράτος.

 Συµπερασµατικά

Ολα τά παραπάνω δέν είναι εύρέως γνωστά ατήν πλείοψηφία τής έλληνικής κοινωνίας, η όποία γίνεται δέκτης συνθημάτων ή διαφηµίσεων περί τής δήθεν άξιοπρεπούς λύσης τής άποτέφρωοης, άλλά προφανώς άγνοεί τήν βιαιότητα καί έχθρότητα πρός τό άνθρώπινο σώµα, ή όποία έπιδεικνύεται κατά τήν σύγχρονη διαδικασία άποτέφρωσης.
 Αξιοσηµείωτο δέ είναι ότι κάποιοι ψυχολόγοι θεωρούν πώς ή σύγχρονη μέθοδος άποτέφρωσης άποτελεί σέ έπίπεδο φαντασιακό ένα ίσοδύναμο τής αύτοκτονίας.
 Ασφαλώς ύπάρχουν άνθρωποι πού δέν άποδέχονται τήν κοινή Πίστη καί Ζωή τού σώματος τού Χριστού ή έπιλέγουν κατά τό δοκούν ποιους κανόνες καί παραδόσεις τής 'Εκκλησίας θά άκολουθούν. Άκριβώς έπειδή ή 'Εκκλησία σέβεται τήν έλευθερία τής έπιλογής τους νά παραδοθούν στήν πυρά, είτε έπιθυμούν Κηδεία είτε όχι, παρόμοια καί έκείνοι όφείλουν νά άναγνωρίσουν τήν έλευθερία τής 'Εκκλησίας νά µήν ύποχρεωθεϊ νά τελέσει 'Εξόδιο Άκολουθία γιά κάποιον πού άποφάσιοε νά μήν άνήκει καθόλου ή νά άνήκει έπιλεκτικά στήν Έκκλησία, αφού άπορρίπτει όρισµένες άπό τίς νεκρικές της παραδόσεις, όπως τήν ταφή.
  Διαφορετική είναι ή άντιμετώπιση τής Εκκλησίας πρός έκείνους οί όποίοι άκούσια ή µαρτυρικά (π.χ. στίς καταστροφικές πυρκαγιές) γνώρισαν τέτοιο σκληρό θάνατο καί φυσικά τίποτα καί κανείς δέν θα μπορέσει νά «έμποδίσει» τόν Θεό, στήν Δευτέρα Παρουσία, νά άναστήσει τούς άνθρώπους, τόσο άπό τά οστά, όσο καί άπό τήν τέφρα τους.
  Πρέπει, άµως, νά κατανοήσουν δλοι, άκόµη καί έάν δέν ειναι µέλη τής 'Εκκλησίας ή «άρνούνται τήν άθανασία» ή ψάχνουν τρόπους δσο τό δυνατόν πιό «άνώδυνου» χειρισμού του θονάτου, δτι ή άπανθράκωση του σώματος καί ή σύνθλιψή του άποτελεί έκδήλωση πού κατ' ούσίαν «βεβηλώνει» τήν άνθρώπινη ύπαρξη. Γιά τήν 'Εκκλησία ο κάθε άνθρωπος είναι «κατ είκόνα Θεού» πλασµένος. Τά νεκρά σώματα δέν ειναι άπορρίμματα! Δέν είναι άχρηστα άντικείμενα, τά οποία πρέπει νά παραδοθούν οτήν φωτιά καί στόν θρυμματισμό, δηλαδή σέ ενα βίαιο άφανισμό. Η Εκκλησία άρνείται τήν καύση, έπειδή αρνείται τό άμετάκλητο άνθρώπινο τέλος καί τήν βία πρός το άνθρώπινο πρόσωπο. Είναι τραγικό νά καίμε καί νά κονιορτοποιούμε ότι έχει άληθινή άξία.
 'Η 'Εκκλησία έπιλέγει καί έφαρμόζει τήν ταφή, διότι σέβεται τό σωμα του κεκοιμηµένου άνθρώπου, έχει πίστη καί έλπίδα στο αιώνιο μέλλον καί άναθέτει στήν φύση τήν εύθύνη τής φθοράς του φυσικού παρόντος του ανθρώπου.

συνεχιστε την αναγνωση

Αγιασμός για το κατηχητικό σχολείο

Ξεκινήσαμε το Κατηχητικό Σχολείο την περασμένη Κυριακή με τον καθιερωμένο αγιασμό. 

Τα μαθήματα γίνονται κάθε Κυριακή στις 5 το απόγευμα στο χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου. 

Έλα στη παρέα μας να περάσουμε μια ώρα ανέμελη, με πολύ παιχνίδι και γεμάτη Χριστό. 

Σε περιμένουμε.

συνεχιστε την αναγνωση

ξεκινάει το κατηχητικό σχολείο

Ξεκινάει το κατηχητικό σχολείο στην ενορία μας

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019 - 6 - 7 μ.μ.

για παιδιά από Δ' Δημοτικού έως Α΄Γυμνασίου

στην αίθουσα του Πολιτιστικού & Περιβαλλοντικού Συλλόγου

κατηχητής: Ιερώνυμος Μανωλόπουλος

συνεχιστε την αναγνωση

ΕγκύκλιοςΙΜΘΛ σχετικά με τη Λειτουργία Αποτεφρωτηρίου στην περιοχή της Ριτσώνας

Μέ ἀφορμή δημοσιεύματα πού κάνουν λόγο γιά τήν ἕναρξη λειτουργίας τοῦ ἀποτεφρωτηρίου στή θέση «Μεγάλη Γέφυρα» στήν περιοχή τῆς Ριτσώνας, ἡ Ἱερά Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας γιά μία ἀκόμη φορά θά ἤθελε νὰ ἀποσαφηνίσει ὅτι ἐξ ἀρχῆς ἔχει ἐκφράσει τήν ἀντίθεσή Της (μέ τό ὑπ᾽ ἀριθμ. πρωτ. 923|9-1 1-2018 ἕγγραφό Της πού ἔχει κοινοποιηθεῖ σ᾽ ὅλους τοὺς ἁρμοδίους Φορεῖς, Τοπικούς Ἄρχοντες τῆς Περιφερείας καί στό διαδίκτυο). 

 Δυστυχῶς, οἱ ὑπεύθυνοι Ἄρχοντες τῆς Εὐβοίας δέν έπανεκτίμησαν τήν ἀπόφαση πού έξέδωσαν τό καλοκαίρι τοῦ 2018 ἐπικαλούμενοι τό σχετικό Νόμο τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καί οἱ έργασίες τοῦ ἀποτεφρωτηρίου προχώρησαν, πρόσφατα ὁλοκληρώθηκαν καί ὁ χῶρος αὐτὸς ἤδη λειτουργεῖ. 

 Μέ λύπη καί πόνο θά έπισημάνω ὅτι ἐλάχιστοι ἀδελφοί καί συμπατριώτες μας, ἀκόμη καί ἐκείνοι πού γειτονεύουν στό χῶρο αὐτό ἀνησύχησαν καί συμμερίστηκαν τήν ἀγωνία μου γιά τά πνευματικά καί ποιμαντικά προβλήματα πού δημιουργεῖ ἡ νέα δομή πού θέλει νὰ έπιβληθῇ στήν ζωή μας. 

 Ὅμως, σήμερα μετά ἀπό ὅλα αὐτά νιώθω τήν ἀνάγκη νὰ έπικοινωνήσω μαζί σας καί νὰ σᾶς ένημερώσω περί τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν. 

 Ἡ ταφή τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ «ἐξ ἧς ἐλήφθη» προὓποθέτει καί ὑπονοεῖ πίστη στήν Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν κατά τή Δευτέρα Παρουσία καί σημαίνει τὴν ἐλπίδα καί έσχατολογική προσδοκία τῆς ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. 

 Ἀντιθέτως ἡ καύση καί ἀποτέφρωση ὑποδηλώνει ἕλλειψη πίστης καί ἐλπίδας, καθώς σημαίνει τόν πλήρη ἀφανισμὸ καί έκμηδενισμό τοῦ ἀνθρώπου. 

 Ἡ ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν σέ εἱδικές έγκαταστάσεις-ἀποτεφρωτήρια παρουσιάζεται στό πλαίσιο τῆς γενικευμένης ἥδη έκκοσμίκευσης άπλά ὡς ὑπόθεση πού ἀφορᾶ στή δημόσια ὑγεία, τήν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί χωροταξικά προβλήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι πολύ σοβαρά καί ἀπασχολοῦν καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁποία ἔχει δείξει μεγάλη εὐαισθησία στήν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ πλανήτη μας. 

 Γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅμως, τὸ ζητήμα αὐτό εἶναι σοβαρό καί ἐνέχει προεκτάσεις, γιατί ἅπτεται τοῦ δόγματος Της καί σχετίζεται μὲ τὴν ἀνθρωπολογία τῆς Ἀγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

 Ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται γιά τὰ μέλη Της τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος, διότι τοῦτο εἶναι ναός τοῦ Ἀγίου Πνεύματος (Α’ Κορ. 6, 19), στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου (Γεν. 1, 24), καί περιβάλλει αὐτό μέ σεβασμὸ καί τιμή ὡς ἕκφραση ἀγάπης πρός τό κεκοιμημένο μέλος Της καί ὡς έκδήλωση πίστεως στήν κοινή πάντων ἀνάσταση.

 Εἶναι ἀδιανόητο συνειδητός Ὀρθοδοξος Χριστιανός νά ἀρνεῖται τόν ένταφιασμό καί νά ἐπιλέγει τήν ἀποτέφρωση. 

 Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μὲ τὴν έπιλογή του αὐτή δηλώνει ἕμπρακτα ὅτι αὐτονομήθηκε καί ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὴν πίστη καί πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ ὅσον ὁ ένταφιασμός ἦταν καί εἶναι ὁ μόνος χριστιανικά ἀποδεκτός τρόπος «διαχείρισης» τῶν νεκρῶν σωμάτων. 

 Ὁ τόπος ταφῆς τοῦ νεκροῦ σώματος γίνεται σημεῖο ἀναφορᾶς, ἀγάπης, τιμῆς, ἐκφράσεως πόνου καί ὀδύνης πού ψυχολογικά ἀνακουφίζουν καί ἀναπαύουν τοὺς συγγενεῖς καί φίλους τοῦ ἐκλιπόντος. 

 Ἡ ἀποτέφρωση μπορεῖ νὰ ταυτιστεῖ μὲ τὴν κατάρα τῆς «ἀταφίας», δηλαδή τήν συμφορά νά μείνει κανείς ἄταφος. Ἄς θυμηθοῦμε στήν περίπτωση αὐτή τήν εὐαισθησία τῶν ἀρχαίων προγόνων μας καί μάλιστα τὴν ὑπόθεση τῆς τραγωδίας τοῦ Σοφοκλή «ΑΝΤΙΓΟΝΗ». 

 Ἡ ἄρνηση στήν καύση τῶν νεκρῶν καί ἡ έμμονή στήν ταφή δέν ὀφείλεται σέ ἀντίδραση, φανατισμό ἥ ἄλλες σκοπιμότητες ὅπως ἀδίκως κατηγορούμαστε, ἀλλά βασίζεται στή μακραίωνη ὀρθόδοξη παράδοσή μας καί ἀποτελεῖ κατάφαση στήν καταξίωση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου, ἄρα καί τοῦ σώματος.

 Φυσικά δέν τίθεται ζήτημα γιά τούς ἑτεροδόξους, ἀλλοθρήσκους, ἀθέους ἥ ἀθρήσκους. Ὅλοι εἴμαστε ἐλεύθεροι καί ὑπεύθυνοι γιά τίς έπιλογές καί τίς πράξεις μας. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, ἡ ὁποία σέβεται τήν ἐλευθερία κάθε ἀνθρώπου, σέ περίπτωση πού τῆς ζητηθεῖ νά παραβεῖ τίς ἀρχές καί παραδόσεις Της κάτι τέτοιο δὲν μπορεῖ νὰ τό ἀποδεχθεῖ. 

 Ἔτσι κάθε πρόταση γιά δῆθεν «ἱερολογία» τῆς διαδικασίας ἀποτέφρωσης πέφτει ἐξ ὁρισμοῦ στό κενό ὡς ἀντίθετη πρός τούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. 

 Σέ τήρηση, λοιπόν, τῆς μακραίωνης ἱερᾶς παράδοσης τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά καί τῶν προσφάτων ἀποφάσεων τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποσαφηνίζουμε κατηγορηματικά ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται σέ Κληρικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας νὰ τελέσει νεκρώσιμη ἀκολουθία(έκκλησιαστική κηδεία) καί ἱερά μνημόσυνα γιά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας πού οἱ ἴδιοι ἥ οἱ οἰκείοι τους, ἐπέλεξαν τήν ἀντικανονική καύση καί ὄχι τήν παραδοσιακή ταφή τοῦ νεκροῦ σώματός τους. 

 Σέ καμμία περίπτωση δὲν μπορεῖ καί δὲν πρέπει οἱ Κληρικοί μας νὰ γίνουν συνένοχοι σ᾽ αὐτή τήν πρακτική. 

 Παρακαλῶ, λοιπόν, πατρικά ὅλους σας νὰ μήν έπηρεάζεστε καί παρασύρεστε σέ ἀποφάσεις πού προέρχονται ἀπό ἀντιχρίστιανικές πρακτικές καί πονηρές μεθοδεύσεις πού θέλουν τά πάντα νὰ τὰ ἀλλάξουν, νὰ τὰ ἱδιωτικοποιήσουν ἥ εμπορευματοποιήσουν, ἀκόμη καί τή διαχείριση τῶν νεκρῶν σωμάτων, ἀλλὰ νὰ μείνουμε πιστοί ὅλοι μας στήν παράδοση καί τήν πολιτισμένη ἀνθρωπολογία πού δημιούργησαν οἱ πρόγονοί μας, ὅπως αὐτή ζυμώθηκε μὲ τὴν χριστιανική Ἀλήθεια πού καταξιώνει, ἁγιάζει καί ἀναδεικνύει τὸν ἄνθρωπο ψυχῇ τε καί σώματι.

συνεχιστε την αναγνωση

Θεία Λειτουργία στο ξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ 
Το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019 εορτή του Αγίου Δημητρίου θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία μετ' αρτοκλασίας στο ομώνυμο ξωκλήσι 

συνεχιστε την αναγνωση

Η πανήγυρις του Γενεσίου της Θεοτόκου στο χωριό μας

συνεχιστε την αναγνωση

Η ενορία μας πανηγυρίζει τη Γέννηση της Θεοτόκου

Πρόγραμμα Πανηγύρεως 2019

Σάββατο 7 & Κυριακή 8 Σεπτέμβρίου 

συνεχιστε την αναγνωση

Θεία Λειτουργία στο ξωκλήσι του Aγίου Πολυδώρου

Στις 3 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει και τιμά το μαρτύριο και τη μνήμη του Αγίου Πολυδώρου. Ο Άγιος γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου από γονείς θεοφοβούμενους και ευσεβείς και έζησε περίπου το 18ο αιώνα σε χρόνια δύσκολα και σκοτεινά για το αιματοβαμμένο Νησί, γιατί ήταν τα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς. Ο πατέρας του ονομάζονταν Λουκάς και η μητέρα του Λουρδανώ άνθρωποι πτωχοί και φρόντισαν από νωρίς να δώσουν στο παιδί τους, χριστιανική μόρφωση και ανατροφή. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στα Σχολεία της Λευκωσίας και γρήγορα άρχισε να τον συναρπάζει το επάγγελμα του εμπόρου, που το ασκούσε με ξεχωριστή χαρά. Έγινε ο πραματευτής ή πραγματευτής, μεταφέροντας την πραμάτεια του άλλοτε στους ώμους του και άλλοτε σε κάποιο υποζύγιο (που ήταν κατά κανόνα γάιδαρος) , προκειμένου να το διαλαλήσει καλύτερα.

 Από μικρή ηλικία άρχισε να ταξιδεύει παντού φθάνοντας μέχρι και την Αίγυπτο, περίπου το 1793, όπου και γνωρίστηκε με αρκετούς συνομηλίκους του που ασκούσαν το ίδιο ή άλλο επάγγελμα. Η ζωή τους όμως ήταν εντελώς διαφορετική από τη δική του και όσο διάστημα ηχούσαν στα αυτιά του οι πατρικές συμβουλές, « να προσέχεις τις συναναστροφές σου, παιδί μου » τα πράγματα κυλούσαν ομαλά γι’ αυτόν. Όμως έπρεπε καθημερινά να δίδει μάχη, προκειμένου να ζήσει μακριά από την άσωτη και ανήθικη ζωή των συνομηλίκων του. Την ίδια επίσης περίοδο γνωρίστηκε και με τον πλούσιο και άπιστο Κιεσίφη Ζακυνθινό, που τον προσέλαβε γραμματέα του. Από τη θέση αυτή ο κύκλος με τους συνομήλικες του μεγάλωνε σιγά αλλά σταθερά, άρχισε δε να του γίνεται επικίνδυνος. Τα μέτρα αυτοπροστασίας που είχε εφαρμόσει για τον εαυτό του άρχισαν να χαλαρώνουν και οι πατρικές συμβουλές ακολουθούσαν με τη σειρά τους την ίδια πορεία. Η προσευχή, ο εκκλησιασμός και η νηστεία που τον συγκρατούσαν κάποτε, άρχισαν να ατονούν και να εξαφανίζονται. Η ζωή του άρχισε να μη διαφέρει από την αμαρτωλή ζωή των συνομηλίκων του, που τους ακολουθούσε παντού. Το ξενύχτι, το ποτό και η μέθη, έγιναν κανόνας στη ζωή του. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά κάποια βραδιά στο μεθύσι του απάνω, αλλαξοπίστησε. Έγινε δηλαδή όπως και οι συνομήλικες του Μωαμεθανός. 

 Κάποια στιγμή που συνήλθε άρχισε να μην αναγνωρίζει τον εαυτόν του. Δε μπορούσε να πιστέψει αυτό που του είχε συμβεί. Ήταν απαρηγόρητος και έπρεπε γρήγορα να επανορθώσει. Οι τύψεις έκαμαν την πρώτη τους εμφάνιση και άρχισαν να τον ενοχλούν παράξενα με αποτέλεσμα να μη τον αφήνουν να ησυχάσει. Η συνείδησή του και αυτή με τη σειρά της τον χτυπούσε ασταμάτητα. Μπροστά στην απελπισία του ερχόταν στο μυαλό του το πατρικό σπίτι και αναπολούσε τη ψυχική γαλήνη και ηρεμία που είχε τότε. Θυμότανε τις πατρικές συμβουλές και τα μάτια του έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα. Θυμήθηκε και τα λόγια της μάνας του που πάντα του έλεγε, ότι τις στενοχωρημένες καρδιές μόνο ένα πράγμα μπορεί να τις γαληνέψει, η μετάνοια και η εξομολόγηση. Ήταν η σπίθα που του φώτισε την πληγωμένη του καρδιά και τη γέμισε με ελπίδα. Παίρνει γρήγορα την απόφαση χωρίς καθυστέρηση να πάει να συναντήσει τον πνευματικό του, που ήταν Αρχιερέας και βρίσκονταν στη Βηρυτό. 

 Μόλις συναντήθηκε μαζί του έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα στα μάτια τον παρακαλούσε να τον συγχωρέσει. Άνοιξε την καρδιά του και τα είπε όλα, περιγράφοντάς του με κάθε λεπτομέρεια αυτά που του είχαν συμβεί. Του είπε όλη την αλήθεια, όπως κάνει ο κάθε χριστιανός που προσέρχεται στο μυστήριο της Μετάνοιας ή Εξομολόγησης. Εκείνος με τη σειρά του, αφού τον άκουσε στοργικά και πατρικά τον συγχώρησε, τον έστειλε δε σε κάποιο μοναστήρι του Λιβάνου για περισσότερη άσκηση και ξεκούραση μια και πλησίαζε η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής. Μετά το Πάσχα του είχε πει, ότι θα πήγαινε ο ίδιος να τον χρίσει με το Άγιο Μύρο. Εδώ ο Πολύδωρας ασκήθηκε σε πνευματική περισυλλογή με συνεχή προσευχή και νηστεία. Όμως δεν κάθισε πολύ γιατί το γεγονός μαθεύτηκε και σύμφωνα με τις πληροφορίες που έφθαναν σ’αυτόν, κινδύνευε άμεσα η ζωή του πνευματικού του. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την περιοχή και να πάει στην Πτολεμαίδα της Παλαιστίνης, που τότε ονομάζονταν Άκρι. Αφού συναντήθηκε με τον Αρχιερέα της περιοχής αποφάσισαν από κοινού, ότι πρέπει να κάνει την ομολογία του, συγκινημένος και επηρεασμένος πάντα από τη συμπεριφορά των μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Για το σκοπό αυτό επιλέγεται ο τόπος ομολογίας του να είναι η Αίγυπτος, σύμφωνα και με τη συμβουλή που δόθηκε από τον πνευματικό του. 

 Ξεκίνησε ο δρόμος της επιστροφής, που ήταν ατελείωτος. Η σφοδρή θαλασσοταραχή που τον έπληξε, τον ανάγκασε να βρει απάνεμο λιμάνι στο νησί της Χίου και προκειμένου να βρει και τη γαλήνη της ψυχής του επισκέπτεται κάποιο γέροντα πνευματικό της περιοχής. Αφού του διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια όλα εκείνα που του είχαν συμβεί του έδωσε την συγχώρηση, τον έχρισε με το Άγιο Μύρο και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι αποκαταστάθηκε στους κόλπους της Εκκλησίας μας και αμέσως αναχώρησε για τη Σμύρνη. Ο πόθος του να επανορθώσει πραγματικά το αμάρτημα του, δεν τον αφήνει ήσυχο. Μια σκέψη στριφογυρίζει αδιάκοπα στο μυαλό του. Η σκέψη να επισκεφθεί τις τουρκικές αρχές και με παρρησία να διακηρύξει μπροστά σ' αυτούς την πίστη του στον Χριστό και την αφοσίωση του στο θέλημά Του. Για το σκοπό αυτό μετακινείται στη Νέα Έφεσο και επισκέπτεται το δικαστή της περιοχής προκειμένου να κάνει μπροστά του την ομολογία. Ήταν η 1η Σεπτεμβρίου του 1794. Ο δικαστής έκπληκτος τον άκουγε σε όσα του έλεγε. Όσες φορές μπόρεσε να τον διακόψει προκειμένου να τον πείσει να αλλάξει άποψη, έπαιρνε πάντα την απάντηση. Είμαι Χριστιανός, θα μείνω Χριστιανός και θέλω να πεθάνω Χριστιανός. Προσπάθησε σε ήπιους τόνους και με πολλές υποσχέσεις να τον μεταπείσει. Όμως έπαιρνε πάντα την ίδια απάντηση, ώσπου το ποτήρι ξεχείλισε από θυμό. Άρχισαν οι απειλές και μια σειρά από απάνθρωπα βασανιστήρια αφού προηγουμένως δόθηκε η άδεια στο πλήθος να τον βασανίσει όπως εκείνο ήθελε. Η θηριωδία και η βαρβαρότητά τους, βρήκε πολλούς τρόπους βασανισμού. Άλλοι του έβαζαν πυρακτωμένα κεραμίδια στις μασχάλες και άλλοι του φορούσαν στο κεφάλι πυρακτωμένο στεφάνι. Κάποιοι τον χτυπούσαν χωρίς έλεος και κάποιοι του γέμιζαν με πληγές το κορμί του, αφήνοντάς τον για πολλές ώρες λιπόθυμο. 

 Εκείνος με υπερβολικό θάρρος και καρτερία τα υπόμενε όλα. Δε σταματούσε λεπτό να προσεύχεται και να παρακαλεί το Χριστό να τον συγχωρέσει. Τον έριχναν στη φυλακή εφαρμόζοντας κάθε φορά και σκληρότερα βασανιστήρια. Τον έβγαζαν από τη φυλακή για να ελέγξουν, μήπως λιποψύχησε και μετάνιωσε. Έτσι το πρωί της Κυριακής 3 Σεπτεμβρίου 1794 όταν τον έβγαλαν από τη φυλακή τον οδήγησαν στην πλατεία, που του είχαν ετοιμάσει την αγχόνη. Δίπλα της ακριβώς βρίσκονταν η εξέδρα του δικαστή για να ζήσει και εκείνος με τη σειρά του από κοντά το θέαμα και να ανακρίνει για τελευταία φορά το Μάρτυρα. Κοίταξε πρώτα την αγχόνη και ένοιωσε ένα αίσθημα ανακούφισης να γεμίζει την καρδιά του και όταν κοίταξε την εξέδρα ένοιωσε μια πρωτοφανή αηδία για τα πρόσωπα που παρακάθονταν σ’ αυτήν. Οι διαδικασίες στη συνέχεια ήταν γρήγορες. Ρώτησαν τυπικά το Μάρτυρα μήπως έχει μετανιώσει και έλαβαν με βροντερή φωνή, όση τουλάχιστον δύναμη του είχε απομείνει, ότι και γεννήθηκα και θα πεθάνω Χριστιανός. Σαν λυσσασμένα σκυλιά όρμησαν να τον κατασπαράξουν και αφού τον έδεσαν χειροπόδαρα και αφού πέρασαν τη θηλιά της αγχόνης στο λαιμό του, τράβηξαν το σχοινί. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ίσα που πρόλαβε να προσευχηθεί, βρέθηκε το Άγιο σώμα του αιωρούμενο και η Αγία του ψυχή πέταξε στα ύψη του Ουρανού στεφανωμένη με το στεφάνι της Αγίας Δόξας, για να αναπαυτεί κοντά στο Χριστό μας. 

 Το Άγιο λείψανό του έμεινε στην αγχόνη τρεις μέρες. Την τρίτη μέρα δόθηκε εντολή στους Χριστιανούς να το παραλάβουν και να το κάνουν ότι εκείνοι θέλουν. Έτσι στο νέφος των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας προστέθηκε και ένας ακόμη Νεομάρτυρας ο Άγιος Πολύδωρος, που τον γιορτάζει στις 3 Σεπτεμβρίου. Η Αγία του κάρα φυλάσσεται σήμερα στον Ιερό Ναό της Αγίας Αικατερίνης στην Πλάκα της Αθήνας. 

 Απολυτίκιο του Αγίου: Μετανοίας τοις δάκρυσι προεκάθηρας, είτα στίγμασι μάκαρ του Μαρτυρίου σαυτόν, ως εν ακτίσι φαειναίς κατελάμπρυνας. Όθεν ως Μάρτυρα στερρόν, και παθημάτων κοινωνόν, Χριστού του Θεού εν ύμνοις, Πολύδωρε αθλοφόρε, σε ευφημούντες μεγαλύνομεν.

συνεχιστε την αναγνωση

Ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου στη Λιατανιώτισα

Σε πανηγυρικό κλίμα αξιωθήκαμε και φέτος με τη χάρη του πανάγαθου Θεού να εορτάσουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου στην ενορία μας.

Μετά τον πανηγυρικό εσπερινό εν πομπή λιτανεύσαμε την εικόνα της Παναγίας από τον κεντρικό ναό στο ξωκλήσι της Λιατανιώτισας που είναι αφιερωμένο στη Κοίμηση, όπου σήμερα τελέσθηκε Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ΄ αρτοκλασίας.

Χρόνια Πολλά στους εορταζόμενους. η Κυρία Θεοτόκος να στέκει βοηθός σε όλους μας.

συνεχιστε την αναγνωση