Μακάριος ο Λαός ου Κύριος ο Θεός Αυτού (ΛΟΥΚΑ Ζ΄ 28-10-2018)

  Εάν μελετήσουμε τον 143ο ψαλμό, θα δούμε τον ένδοξο βασιλιά Δαυίδ, που λατρεύτηκε από τον λαό του και οργάνωσε το κράτος του Ισραήλ όσο ουδείς άλλος, να δοξάζει και ν’ ανυμνεί τον Θεό, διότι σ’ αυτόν χρωστά τις επιτυχίες του και σ’ αυ¬τόν ελπίζει για να συνεχίσει ο λαός του κι αυτός να ευτυχεί. Έκπληκτος ο Δαυίδ για την αγάπη και το ενδιαφέρον του Θεού προς τον κάθε άνθρωπο απορεί και εξίσταται πως ο Θεός συγκαταβαίνει στην μηδαμινότητα και ευτέλεια του ανθρώπου και του αποκαλύπτεται αλλά και συνεχώς ενδιαφέρεται και φροντίζει γι’ αυτόν. 

  Συγχρόνως όμως και προσεύχεται και ικετεύει τον Κύριον να σκύψει από τον ουρανό και να έρθει δυναμικά και επιβλητικά σε βοήθειά του. Να προκαλέσει ηφαι¬στειακές εκρήξεις και με αστραπόβροντα και με τα δικά του όπλα να διασκορπίσει και να συνταράξει τους εχθρούς του, που συνεχίζουν να τον επιβουλεύονται και να του δημιουργούν προβλήματα. 

  Κύριε σώσε με, προσεύχεται ο Δαυίδ, από τους αλλόφυλους και αλλοεθνείς και αλλόδοξους εχθρούς μου, που πέσαν πάνω μου σαν ύδατα πολλά και που συνεχώς μιλούν με μάταια λόγια και ενεργούν άδικα και πρόστυχα. Σώσε με Κύριε κι εγώ θα σου ψάλλω νέα ωδή με ψαλτήρι δεκάχορδο. Θα ψάλλω σε σένα που παρέχεις την σωτηρία στους βασιλείς και λυτρώνεις τον δούλο σου Δαυίδ από το μαχαίρι των εχθρών του. 

  Σώσε με Κύριε από τους αλλόφυλους εχθρούς μου, επαναλαμβάνει ο Δαυίδ, που μιλούν μάταια και ενεργούν άδικα και πρόστυχα. Σώσε με από αυτούς των οποίων τα αγόρια τους μοιάζουν με νεόφυτα και θαλερά δένδρα• ευλύγιστα και γυμνασμένα, με αθλητικές επιδόσεις και ρεκόρ θα λέγαμε με σημερινή ορολογία. Και τα κορίτσια τους είναι περιποιημένα ποικιλότροπα και στολισμένα με κοσμήματα σαν ειδωλολατρικές θεότητες, γεμάτα ομορφιά και χάρη. Οι αποθήκες τους γεμάτες, υπερχειλίζουν από αγαθά. Οι τράπεζες τους, προσθέτουμε εμείς, με τα χρηματοκιβώτια τους πλήρη, πρόθυμες να δανείσουν με υψηλό τόκο τις εξαθλιωμένες οικονομικά χώρες, ώστε να τις καταστήσουν φόρου υποτελείς σ’ αυτούς δια παντός. Τα πρόβατά τους, πολύτοκα και βελτιωμένης ράτσας, πλημμυρίζουν τις βοσκές στις οποίες εξέρχονται για να βοσκήσουν. Τα βόδια τους κι αυτά βελτιωμένα και υψηλής αποδόσεως σε κρέας και γάλα. Δεν υπάρχει ρήγμα στα τείχη τους ούτε πρόβλημα στην άμυνά τους. Καμμιά κραυγή απελπισίας για τυχόν προβλήματα και κανένα κλάμα για κάποια συμφορά δεν ακούγεται στις πλατείες τους. 

  Κύριε, λέγει ο Δαυίδ, οι μάταιοι, δουλόφρονες και επιπόλαιοι άνθρωποι μακάρι¬σαν αυτά τα έθνη και τα καλοτύχισαν. Εγώ όμως καλοτυχίζω τον λαό και το έθνος, του οποίου Θεός και ελπίδα και ασφάλεια είναι ο Κύριος του παντός. «Μακάριος ο λαός ου Κύριος ο Θεός αυτού». 

  Πόση αλήθεια περιέχουν οι φράσεις της προσευχής του Δαυίδ η ιστορική πείρα το αποδεικνύει. Έθνη μεγάλα και κραταιά, ένδοξα και ανίκητα για μεγάλες χρονικές περιόδους, αυτοκρατορίες απέραντες στις εκτάσεις των οποίων ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, σήμερα δεν υπάρχουν ούτε κατ’ όνομα. Χώρες, που ήταν φόβητρα για ολόκληρη την οικουμένη, σήμερα μόνο ιστορικοί τις γνωρίζουν και ασχολούνται μ’ αυτές. Κάπου-κάπου τις θυμάται και η έβδομη τέχνη για να γυρίσει επικές ταινίες, που θυμίζουν περασμένα μεγαλεία και δόξες, αλλά συγχρόνως προκαλούν και τον οίκτο και τη λύπη για την απρόσμενη απώλειά τους. 

  Το βιβλίο της Αποκαλύψεως (18ο κεφ.) περιγράφει με έντονα χρώματα και χα¬ρακτηριστικές εικόνες την ολοσχερή καταστροφή κάθε κράτους, τύπου Βαβυλώνας, το οποίο αναπτύχθηκε ανθρωποκεντρικά και συμφεροντολογικά κατα¬στρέφοντας και απομυζώντας λαούς και πιστεύοντας ότι ποτέ δεν θα υποχωρήσει η δόξα του και το μεγαλείο του. Θα καταστραφεί «σε μια ώρα», γράφει το ιερό κεί¬μενο, και θα απορήσουν και θα πενθήσουν για το χαμό του οι ισχυροί της γης, οι έμποροι, οι ναυτικοί και εν γένει όλοι οι παράσιτοι, που πλουτίζουν και απολαμβάνουν από τις καταστάσεις που δημιουργούνται από το επηρμένο και μεθυσμένο από τη δύναμη και τον πλούτο κράτος. Θα χαρούν όμως ο ουρανός και οι άγιοι και οι απόστολοι και οι προφήτες, που όλα αυτά τα κράτη του Αντίχριστου θα φθάσουν στο τέλος τους κάποτε και θα παύσουν να ασελγούν πάνω στην παγκόσμια κοινωνία και να μολύνουν την οικουμένη. 

  Σε μια εποχή που όλοι μιλάνε και ασχολούνται μόνο με την οικονομική κρίση, που ενέσκηψε παγκοσμίως και την οποίαν θεωρούν ως το μόνο πρόβλημα του ανθρώπου• σε μια εποχή που οι πάντες συζητούν για «ζωτικά εδάφη», για «ζωτικά συμφέροντα», για «ζωτικές ανάγκες» και εννοούν τις υλικές ανάγκες του ανθρώπου και μάλιστα τις ενεργειακές, πιστεύοντας ότι αυτές δίνουν ζωή και δύναμη και δόξα στον άνθρωπο• σε μια εποχή που οι άνθρωποι θέλουν να είναι μόνο «σάρκες» (Γεν. 6,3) αδιαφορώντας για το τι θέλει ο Θεός, η Γραφή υπενθυμίζει ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές τα θεόπνευστα λόγια του Δαυίδ «μακάριος ο λαός ου Κύριος ο Θεός αυτού». Κι ενώ για όλα τα ανθρώπινα «τα πάντα ρει» (Ηράκλειτος) εν τούτοις «το ρήμα Κυρίου μένει εις τον αιώνα» (Α´Πετρ.1,25). Έχει αιώνια ισχύ και αξία. Ας το προσέξουμε αυτό κι ας φροντίσουμε Κύριος της ζωής μας και ατομικά και συλλογικά να είναι ο αληθινός Θεός. 

Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης

συνεχιστε την αναγνωση

Θεία Λειοτυργία στο ξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ 

Την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018 η Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί στο πανηγυρίζον ξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου. 

Σε περίπτωση που ο καιρός δεν το επιτρέψει (βροχοπτώσεις, δύσβατος δρόμος) η Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί στο ναό της Παναγίας.

συνεχιστε την αναγνωση

Γνωρίσματα Δαιμονισμένων (ΣΤ Λουκά 21-10-2018)

Η περικοπή του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών (Λκ. 8, 26-39) μας δίνει τα στοιχεία της προσωπικότητας ενός δαιμονισμένου ανθρώπου. Είναι ενδιαφέρον να τα μελετήσουμε και να εντρυφήσουμε πάνω σε αυτά, αφού αυτά μας αποκαλύπτουν τι είναι ο δαιμονισμός και ποιοι είναι οι δαιμονισμένοι. Ας τα παρατηρήσουμε. 

α´. «Ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο»

Ο Θεός μετά την πτώση ενδύει τους πρωτοπλάστους. Είναι ο πρώτος ενδυματοποιός. Βεβαίως οι πρωτόπλαστοι από μόνοι τους ντύθηκαν. «Έρραψαν φύλλα συκής και εποίησαν εαυτοίς περιζώματα» (Γεν. 3,7). Το αίσθημα της ντροπής όπως και η εμφάνιση του γενετησίου ενστίκτου, που τότε παρουσιάστηκαν, τους ανάγκασαν να ντύσουν τους εαυτούς τους. Ο Θεός όμως δεν θέλησε να μείνουν μ’ αυτά τα πρόχειρα και ευάλωτα ρούχα και τους έκανε «χιτώνας δερματίνους και ενέδυσε αυτούς» (Γεν. 3,21). Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός μετά την πτώση δεν θέλει οι άνθρωποι να μένουν γυμνοί και τους κάνει στερεά ρούχα, ώστε να καλύπτονται σταθερά και με ασφάλεια.

Βεβαίως στη βασιλεία του Θεού οι άνθρωποι δεν θα έχουν ρούχα, όπως και το όλο σκηνικό και οι συνθήκες της ζωής τους θα είναι διαφορετικά. Αλλά τώρα και σ’ αυτή την ζωή ο Θεός θέλει οι άνθρωποι να είναι ντυμένοι. Προ της πτώσεως και πάλι οι πρωτόπλαστοι ήταν ντυμένοι• τους κάλυπτε η θεία δόξα. Γι’ αυτό όταν ο άνθρωπος επιστρέψει στον Χριστό και βαπτιστεί η Εκκλησία μας ψάλλει• «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Αλληλούια»

Ο Διάβολος βέβαια ο οποίος είναι ο αντιρρησίας και ο αντίθετα ενεργών σε κάθε ενέργεια του Θεού, ξεντύνει τον άνθρωπο, όπως βλέπουμε στο δαιμονισμένο των Γαδαρηνών. Ρούχα δεν φορούσε και περιφερόταν γυμνός. Γυμνοί περιφέρονται και οι σοβαρά ψυχασθενείς. Τους βλέπει κανείς γυμνούς να περιφέρονται στα διάφορα ψυχιατρεία. Συνεπώς ο άνθρωπος που μένει κοντά στο Χριστό και έχει τα λογικά του είναι ντυμένος. Ο δαιμονισμένος Γαδαρηνός, όταν βγήκαν τα δαιμόνια από μέσα του, καθόταν «ιματισμένος και σωφρονών παρά τους πόδας του Ιησού»

Να συνάγουμε συμπεράσματα για το φαινόμενο του γυμνισμού που μαστίζει σήμερα την ανθρωπότητα στο σύνολό της και μάλιστα και τους εκκλησιαζόμενους χριστιανούς; Να σκεφθούμε τι αποκαλύπτει το φαινόμενο που παρουσιάζεται σήμερα οι ναοί να έχουν μετατραπεί σε πλαζ; Δεν θα το σχολιάσουμε εμείς• ας το κάνουν οι αναγνώστες μας από μόνοι τους.

β´. «Εν οικία ουκ έμενεν αλλ’ εν τοις μνήμασιν». 

Ο άνθρωπος μετά την πτώση νιώθει την ανάγκη της οικίας. Αυτή θα τον προφυλάσσει από τις καιρικές μεταβολές και θα του δίδει την ασφάλεια αλλά και το χώρο όπου θα αναπτύσσεται η οικογενειακή και η στενά προσωπική του ζωή. Η οικία είναι συνδεδεμένη με τον γάμο και την οικογένεια. Τα πρώτα χρόνια, που ο άνθρωπος ήταν απολίτιστος και νομάς, η σκηνή ήταν αυτή που αντικαθιστούσε την οικία. Αργότερα όμως που εκπολιτίστηκε και σταθεροποιήθηκε, η οικία, φτωχική ή πλούσια ανάλογα της οικονομικής καταστάσεως ενός εκάστου εξ ημών, ήταν το φρούριο, το κρησφύγετο, το καταφύγιο, η άνεση αλλά συγχρόνως και η θαλπωρή του ανθρώπου. Ο φυσιολογικός και μυαλωμένος άνθρωπος περιμένει όλη την ημέρα πότε να επιστρέψει στον επίγειο παράδεισό του, στο σπίτι, και να νιώσει την ξεκούραση, την άνεση, την γαλήνη και την ευχαρίστηση που προσφέρει η οικία του

Θα πρέπει να μας απασχολήσει και να μας προβληματίσει πολύ το γεγονός που εμφανίζεται σήμερα οι άνθρωποι να μη θέλουν το σπίτι, να είναι ανέστιοι, διαρκείς φυγάδες και να μη μπορούν να βρουν την γαλήνη και την ευτυχία σ’ αυτό και να προσπαθούν να νιώσουν ευτυχείς έξω από το περιβάλλον του. Ειδικά η γυναίκα, η κατ’ εξοχήν βασίλισσα του σπιτιού, η ex officio αρμόδια και υπεύθυνη γι’ αυτό, σήμερα το θεωρεί φυλακή και δεν την γεμίζει καθόλου. Αυτό βέβαια συμβαδίζει με την απόρριψη της μητρότητας, όπως και της οικογενείας

Το θέμα της σπουδαιότητας της οικίας θα το αισθανθούμε καλύτερα αν δούμε τι ρόλο έπαιζε στη ζωή των αγίων. Ο Μ. Αντώνιος π. χ. ήταν μονήρης τύπος και του άρεσε να μένει στο σπίτι του, όπως και ο Ιακώβ στην Παλαιά Διαθήκη

Η οικία με κάποια άλλη έννοια παίζει σπουδαίο ρόλο και στη ζωή των μοναχών. «Κάθισε στο κελλί σου κι αυτό θα στα διδάξει όλα» λένε οι πατέρες στους μοναχούς. Οι «κυκλευτές» μοναχοί, ή επί το λαϊκώτερο «τριγυρίστρες», είναι η μεγαλύτερη πληγή των μοναστηριών. Συνεχώς γυρίζουν, αργολογούν, κριτικάρουν τους πάντας και τα πάντα, μηχανορραφούν, φατριάζουν

γ´. «Εδεσμείτο αλύσεσι και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσων τα δεσμά, ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους». 

Το στοιχείο του δαιμονισμού δεν περιορίζεται με αστυνομικά και βίαια μέσα. Καμμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να περιορίσει τον Σατανά. Ματαιοπονούν οι σύγχρονες κοινωνίες νομίζοντας ότι με ανθρωποκεντρικά μέτρα και ιδεώδη και ανθρώπινους θεσμούς θα μπορέσουν να περιορίσουν το δαιμονικό στοιχείο που υπερπλεονάζει στις μέρες μας. Το σπάσιμο των δεσμών από τον δαιμονισμένο Γαδαρηνό και ο πνιγμός των γουρουνιών λέγουν πολλά.

Η έρημος όταν δεν οδηγεί στο Θεό, στην προσευχή, στην ενδοσκόπηση, στην περισυλλογή και απόταξη του κόσμου καταντά δαιμονισμός. Η μοναξιά, η αλλοτρίωση του συγχρόνου ανθρώπου, η μη ύπαρξη σχέσεων αγάπης και ενδιαφέροντος, το ότι ζούμε μόνο για τον εαυτό μας και θεωρούμε τον άλλον ως κόλαση και βάσανο όλα αυτά είναι δαιμονικά στοιχεία.

Ακόμη και η κοσμική κοινωνικότητα είναι κάτι το επιδερμικό και επιπόλαιο. «Φιλενάδα σου γίνομαι, γυναίκα σου όμως όχι» είπε κάποια σ’ αυτόν που τη ζήτησε να την παντρευτεί.

δ´. Και ηρώτησαν αυτόν... απελθείν απ’ αυτών». 

Πολλοί μένουμε στα εξωτερικά γνωρίσματα των δαιμονισμένων και αδιαφορούμε για τον εσωτερικό δαιμονισμό που είναι η ανθρωποκεντρικότητα, η αποστασία, η αμαρτία. Είμαστε εξωτερικά ήσυχοι, ευγενείς, πολιτισμένοι, με πολιτιστικές εκδηλώσεις, τέχνες και θεάματα, αλλά δεν θέλουμε την παρέα του Χριστού. Δεν του θέλουμε κοντά μας. Ή τον θέλουμε αλλά σαν αμαρτωλό άνθρωπο. Χριστός σούπερ Σταρ, Χριστός με πάθη σαρκικά ακόμη και παρά φύση, Χριστός κατά «εικόνα και καθ’ ομοίωσή μας». Ας θυμηθούμε όλοι μας την υπόσχεση που δώσαμε στο βάπτισμα• «Αποτάσσομαι τω Σατανά και συντάσσομαι τω Χριστώ» και επιτέλους ας την βιώσουμε. Γένοιτο.

Αρχιμ.Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης

συνεχιστε την αναγνωση

Κήρυγμα: Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (Δ' Λουκά 14-10-2018)

Περίεργος ο τίτλος του κηρύγματος αυτού. Τι συμμετοχή μπορεί να έχει ο λαός στο κήρυγμα; Γνωρίζουμε βέβαια ότι, όταν οι ιερείς υστερούν μορφωτικά ή σε κάποιες άλλες ειδικές περιπτώσεις, κατόπιν αδείας των εκκλησιαστικών αρχών, το κήρυγμα μπορεί να το ασκήσει και λαϊκός. Αλλά οι λαϊκοί σαν σύνολο τι συμμετοχή μπορούν να έχουν και μάλιστα στο επίσημο εκκλησιαστικό κήρυγμα απ’ άμβωνος, σε επίσημες μέρες εκκλησιασμού; Κι όμως οι πατέρες της Εκκλησίας επισημαίνουν ότι κι ο λαός έχει ευθύνη, για να επιτύχει το κήρυγμα και μάλιστα η συμβολή του είναι καθοριστική και αποφασιστική. Ας δούμε λοιπόν τι λέει η παράδοση της Εκκλησίας μας για το θέμα αυτό. 

α´. Ο λαός έχει ευθύνη προσωπική για την έκβαση του κηρύγματος. Στην παραβολή του σπορέως φαίνεται ξεκάθαρα ότι για την επιτυχία της σποράς ευθύνεται όχι μόνο ο σπορέας και ο σπόρος αλλά και η γη. Και μάλιστα η γη. Διότι ενώ ο σπορέας και ο σπόρος είναι ο ίδιος, επειδή η γη είναι διαφορετική σε κάθε περίπτωση, τ’ αποτελέσματα είναι διαφορετικά.

Αλλά ας δούμε τι λέγει σχετικά με το θέμα μας και ένας πατέρας της Εκκλησίας μας, ο άγιος Θεόφιλος Αντιοχείας (2ος αιών). Κάποιος Αυτόλυκος, μαθητής και φίλος του αγίου Θεοφίλου, τον ρωτά• «Δείξε μου τον Θεόν σου»• και ο Θεόφιλος απαντά• «Δείξε μου τον άνθρωπό σου κ’ εγώ θα σου δείξω τον Θεό μου. Διότι όπως οι τυφλοί δεν μπορούν να δουν τον ήλιο, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί αυτοί δεν έχουν υγιείς οφθαλμούς, έτσι συμβαίνει και με τον Θεό. Εάν δεν τον βλέπουν, τον εαυτό τους πρέπει να θεωρούν άρρωστο και να προσπαθούν να τον θεραπεύσουν. Λοιπόν δείξε μου τους οφθαλμούς της ψυχής σου υγιείς, ώστε να μπορούν να δουν, και τ’ αυτιά της καρδιάς σου υγιή, ώστε να μπορούν να ακούσουν.

<<Πρέπει η ψυχή σου να είναι καθαρή όπως ένας γυαλισμένος καθρέφτης. Εάν υπάρχει κάποιο ελάττωμα στον καθρέφτη, τότε δεν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας. Το ίδιο συμβαίνει, και όταν η ψυχή μας είναι σκοτισμένη και μαυρισμένη από τα πάθη• δεν μπορεί να δει τον Θεό. Ο Θεός στέλνει τις ακτίνες του, αλλά ο καθρέφτης της ψυχής μας, επειδή είναι σκουριασμένος, δεν τις δέχεται ούτε τις αντανακλά. Και έτσι μέσα του δεν μπορεί να σχηματισθεί η εικόνα του Θεού. Πώς λοιπόν να λάβουμε γνώση του Θεού;».

Αλλά όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο είναι υπεύθυνος ο ακροατής αλλά και σε εκκλησιαστικό. Είναι υπεύθυνος, αν το κήρυγμα μείνει μόνο σ’ αυτόν και δεν φροντίσει να το διαδώσει και σ’ άλλους. Ερμηνεύοντας την παραβολή των ταλάντων ο άγιος Χρυσόστομος λέγει ότι οι δούλοι που διπλασίασαν τα τάλαντα είναι οι διδάσκαλοι του ευαγγελίου, οι οποίοι με διαφορετικά προσόντα έκαστος, εργάσθηκαν με την ίδια προθυμία, γι’ αυτό και είχαν την ίδια αμοιβή. Ο πονηρός δούλος που πήρε το τάλαντο και δεν το αξιοποίησε είναι οι ακροατές, που δεν αξιοποιούν το κήρυγμα ενώ ξέρουν ότι ο δεσπότης θερίζει εκεί που δεν έσπειρε και αποθηκεύει εκεί που δεν αλώνισε.

Προσέξτε, λέγει ο ιερός πατήρ, στα υλικά πράγματα ο τόκος απαγορεύεται• στα πνευματικά επιβάλλεται. Ο ακροατής οφείλει να διατηρήσει αλώβητη την διδασκαλία και να την αυξήσει διαδίδοντάς την.

β´. Υπάρχει μια κακή τάση στον λαό να παρακολουθούν τα κηρύγματα όχι ως ακροατές αλλά ως κριτές. Δεν πάνε για να ωφεληθούν αλλά για να κρίνουν, όπως κρίνουν τους ηθοποιούς στα θέατρα ή τους αθλητές στα γήπεδα. Αυτός είναι καλός, ο άλλος καλύτερος, αυτός δεν αξίζει κ.λ.π.. Θα πρέπει να μάθει ο λαός ότι το κήρυγμα δεν είναι για αισθητική ηδονή και απόλαυση· αλλά είναι θέμα ζωής και θανάτου. Θα ήταν ανοησία άνευ προηγουμένου να πνίγεται κάποιος και ενώ του απλώνουν τα χέρια τους διάφοροι για να σωθεί, αυτός να ερευνά ποιος είναι όμορφος, νέος, ή μορφωμένος για να του δώσει το χέρι.

γ´. Πολλοί ακροατές, όταν ο ιεροκήρυκας μιλήσει σταράτα για το τι απαιτεί το ευαγγέλιο από μας και προκαλέσει νυγμούς τύψεως στη συνείδησή μας, αρχίζουν αγανακτισμένοι να εξετάζουν αν τα τηρεί ο ιεροκήρυκας ή τα μέλη της οικογένειάς του. Λάθος μεγάλο. Λέγει ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής· «Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι οι ποιούντες• αλλ’ ουν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν δια την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν. Ίνα μη υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως». Δηλαδή λίγοι είμαστε αυτοί που τηρούμε τον ευαγγελικό νόμο. Η ανθρώπινη ασθένεια είναι μεγάλη. Πάντως πονούμε και μετανοούμε, γι’ αυτό και ομολογούμε την ασθένειά μας. Την δική μας και της οικογένειάς μας. Δεν είμαστε υποκριτές. Αλλά δεν μπορούμε λόγω της δικής μας αμέλειας να νοθεύουμε τον λόγο του Θεού, μη παρουσιάζοντας όσα δεν μας συμφέρουν. Συνεπώς, εάν έτσι ταπεινά παρουσιάζει ο ιεροκήρυκας τον λόγο του Θεού και δεν παριστάνει τον τέλειο και τον σούπερ ευσεβή, ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε όσο μπορούμε τον νόμο του Θεού, αδιαφορώντας για το τι κάνουν οι άλλοι.

δ´. Οι πιστοί πρέπει να μάθουν –αντί να κρίνουν το κήρυγμα αισθητικά, ή να κατακρίνουν τον ιερέα, ή ν’ ακούνε παθητικά– να συμμετέχουν κι αυτοί, εκτός των όσων εκθέσαμε, και δια της προσευχής. Ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή (15,30) παρακαλεί τους πιστούς να συναγωνισθούν μαζί του στο δύσκολο αποστολικό έργο δια της προσευχής. «Παρακαλώ…συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχαίς»3 λέγει. Και στην Β΄ προς Κορινθίους (1,11) τους καλεί να γίνουν συνυπουργοί του εις το έργο του• «συνυπουργούντων και υμών υπέρ ημών τη δεήσει». Αν ο Παύλος το «στόμα του Χριστού» παρακαλεί τους πιστούς να συναγωνισθούν και συνυπουργήσουν στο μέτωπο του κηρύγματος και συγχρόνως ζητεί οι πιστοί να προσεύχονται «ίνα ο λόγος του Κυρίου τρέχη και δοξάζεται» (Β΄ Θεσ. 3,1-2), «ίνα ο Θεός ανοίξη την θύραν του λόγου, λαλήσαι το μυστήριον του Χριστού» (Κολ. 4,3) και άλλα παρόμοια, τι θα πρέπει να πούμε εμείς.

Ας εννοήσουμε συνεπώς πάντες, ότι το κήρυγμα είναι έργο ολοκλήρου του Σώματος της Εκκλησίας, και ας συμμετάσχουμε όλοι μας κατά το χάρισμα που έχει ο καθένας μας χωριστά στην επιτυχή πραγμάτωσή του.

Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης

συνεχιστε την αναγνωση

Θεία Λειτουργία για την εορτή του πολιούχου Αγίου Θωμά

 Γνωστοποίηση 

Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018 θα τελεσθεί όρθρος & Θεία Λειτουργία στο ναό της Παναγίας επ ευκαιρία της εορτής του Πολιούχου του χωριού Αγίου Θωμά .

Ο Άγιος Θωμάς ο Απόστολος ήταν μεταξύ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου και ανήκε σε οικογένεια αλιέων. Ο Θωμάς, μετά την Ανάσταση του Χριστού και την πρώτη εμφάνισή Του στους μαθητές, δυσπιστούσε σ’ αυτά που του έλεγαν αυτοί. Αλλά ο Κύριος επανεμφανίστηκε στους μαθητές μέσα στο υπερώον, όταν μεταξύ τους βρισκόταν και ο Θωμάς. Τότε ο Κύριος προέτρεψε το Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά που Τον σταύρωσαν, και να μη γίνεται άπιστος, αλλά πιστός (Η ψηλάφηση εορτάζεται την Κυριακή του Θωμά). 

Εκθαμβωμένος ο Θωμάς, προσκύνησε και ανεβόησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Η δε απάντηση του Κυρίου ήταν τέτοια, που θα διδάσκει όλους όσους θέλουν να δυσπιστούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Είπε, λοιπόν, ο Κύριος: «ότι εώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Δηλαδή, λέει ο Κύριος στο Θωμά, πίστεψες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, που αν και δεν με είδαν, πίστεψαν. 

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Θωμάς μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πήγε και κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πέρσες, Μήδους και τους Ινδούς. Στην Ινδία, συνελήφθη από τον Βασιλία Mισδαίο, γιατί κατήχησε και βάπτισε τον γιό του Aζάνη, την γυναίκα του Tερτία και της κόρες του Mυγδονία και Nάρκα. Αφού τον φυλάκισε τον παρέδωσε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι αφού τον ανέβασαν σε κάποιο βουνό τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Έτσι, τον αξίωσε ο Θεός όχι μόνο να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, αλλά και να δώσει τη ζωή του γι’ Αυτόν.

συνεχιστε την αναγνωση

Κήρυγμα: Η ΧΗΡΑ ΤΗΣ ΝΑΪΝ (Γ´ Λουκά- 7-10-2018)

Ναΐν είναι μία πόλη κοντά στο όρος Θαβώρ, την οποίαν επισκέφτηκε ο Χριστός σε μία από τις περιοδείες του, ενώ τον ακολουθούσαν αρκετοί των μαθητών του και πολύς όχλος. Μόλις πλησίαζε να περάσει από την πύλη της πόλεως, μας διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς, ξαφνικά παρουσιάσθηκε μία πομπή με αρκετό κόσμο, η οποία μετέφερε το μονογενή υιό μιας χήρας, νεκρό, εις το κοιμητήριο.

«Καλώς στην συμφορά• μόνο να είναι μία»• «Και μη χειρότερα»• λέγει ο λαός. Δηλαδή ο πόνος και η θλίψη, μετά την πτώση, είναι αχώριστος σύντροφος του ανθρώπου. Δεκτό και κατανοητό. Δρέπουμε τους καρπούς της παραβάσεώς μας. Μονάχα να μη είναι πολλαπλός και πολυειδής. «Κύριε μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με» (Ψαλμ. 6 και 37) λέγει ο Δαυίδ. Δηλαδή κατανοώ ότι πρέπει παιδαγωγικά και θεραπευτικά να με ελέγξεις και να με προπονήσεις. Αλλά Κύριε όχι με θυμό και οργή, γιατί τότε ο πόνος θα είναι πολλαπλός και αφόρητος και θα με εξουθενώσεις.

Παρ’ όλες όμως αυτές τις ευχές των ανθρώπων πολλές φορές ο πόνος έρχεται πολλαπλός και δυσβάστακτος. Η μητέρα του νεανίσκου ήταν χήρα και, αφου είχε μόνο ένα παιδί, μάλλον χήρεψε πολύ νωρίς. Και ενώ η ζωή της είχε πληγεί ανεπανόρθωτα, τώρα χάνει και το παιδί της και μένει πεντάρφανη. Δεν έχει που να βρει καταφύγιο και που ν’ ακουμπήσει.

Να θυμηθούμε εδώ την μητέρα του αγίου Χρυσοστόμου που χήρεψε νεώτατη και, όταν ο γιός της ανακοίνωσε σε αυτήν ότι θα φύγει για μοναχός, εκείνη με λυγμούς και θρήνους του είπε• «Μη με κάνεις για δεύτερη φορά χήρα. Έχασα τον πατέρα σου, δεν θ’ αντέξω να χάσω και εσένα. Μείνε μέχρι να πεθάνω και μετά φεύγεις». Και ο άγιος Χρυσόστομος υποχώρησε και δεν έφυγε. Και, αν δεν πέθαινε γρήγορα η μητέρα του, ίσως να μη είχαμε έναν άγιο Χρυσόστομο. Η σκηνή εκείνη λοιπόν, που αντίκρυσε ο Χριστός, παρουσίαζε εύγλωττα και παραστατικά σε τι μεγάλο βαθμό υπάρχει ο πόνος κάποιες φορές στους ανθρώπους. Υπενθύμιζε έτσι ότι ο άνθρωπος για να μη τηρήσει μια απλή άσκηση, να μη φάγει από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, κατάντησε τώρα να υφίσταται την πίεση αφορήτου πόνου και να ζει αφάνταστα μαρτυρικά έξω από τον παράδεισο της τρυφής.

Υπενθύμιζε δε επίσης ότι ενώ ήταν να γίνει αθάνατος και γεμάτος με σφρίγος και δύναμη κατάντησε εντελώς αδύνατος και εφήμερος. Οι ημέρες του είναι τόσες πολλές που μερικές φορές είναι όσες οι ημέρες του χορταριού ή του άνθους, που στην πρώτη κακοκαιρία φυλλορροεί.

Η σκηνή αυτή όμως επιπλέον, από μόνη της, ήταν μία σιωπηλή ικεσία προς τον Κύριο του θανάτου και χορηγό της ζωής να προσέλθει αυτόκλητος και παραχρήμα να δώσει λύση στο δράμα εκείνο. Την βλέπει λοιπόν την χήρα μητέρα ο Χριστός και η κατάστασή της τον συγκινεί. Της απευθύνει λόγο ενθαρρυντικό και αμέσως προβαίνει σε ενέργεια που ξεσκεπάζει και αποκαλύπτει την κρυμμένη θεότητά του. Της λέγει «μη κλαίε» και πλησιάζοντας τη σορό αγγίζει τον νεανίσκο και σαν να κοιμόταν του λέγει «νεανίσκε, σοι λέγω εγέρθητι». Εμείς όταν παρηγορούμε κάποιον το κάνουμε θεωρητικά και δεοντολογικά. Στην πράξη δεν μπορούμε να προσφέρουμε παρηγορητικό αντιστάθμισμα. Ο Χριστός όμως προχωρεί και στην ριζική εξάλειψη του πόνου.

Ας σταθούμε λίγο στην παρότρυνση του Χριστού• «Μη κλαίε». Κι ας θέσουμε το ερώτημα• Είναι η λύπη αμαρτία; Είναι κάτι που πρέπει ν’ αποφεύγουμε οπωσδήποτε; Πρέπει ο χριστιανός να γίνει στωϊκός φιλόσοφος;

Η λύπη στην απλή της μορφή δεν είναι κακό. Δεν είναι αμαρτία. Αντίθετα είναι κάτι που καλλιεργεί τον χαρακτήρα μας και λαξεύει την πέτρινη και αναίσθητη ψυχή μας κάνοντάς την ένα κομψοτέχνημα. Γι’ αυτό και ο Θεός παραχωρεί και μας επισκέφτεται ο παντοειδής και ποικίλος πόνος.

«Τίποτα δεν καλλιεργεί την ψυχή μας», λέγει στο «Ημερολόγιο» της η γνωστή λογοτέχνης Πηνελόπη Δέλτα, «όσο ο πόνος. Κανένας δρόμος δεν είναι τόσο ωφέλιμος και χρήσιμος στον άνθρωπο όσο ο δρόμος του μαρτυρίου».

Και ο γνωστός πολιτικός αλλά και λόγιος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στην ποιητική συλλογή του «Απλοί φθόγγοι», αναγνωρίζοντας το κέρδος και την ωφέλεια που προκύπτει από τον πόνο γράφει•

Με την οργή σου, Θεέ μου, τα παιδιά σου

τα ’χεις γεννήσει, θρέψει, ανδρώσει.

Τι θα γεννούν, όταν η απέραντη καρδιά σου

θα μαλακώσει;

Φοβάμαι, Θεέ μου, τη στιγμή που ο πόνος

θα λείψει από τον κόσμο. Που θα πάει;

Για χάρη το ζητάω να μείνω ο μόνος,

που θα του δώσει στέγη και άρτο για να φάει.

Χρειάζεται λοιπόν η λύπη και το ιδεώδες του στωϊκού είναι ανάρμοστο για ένα χριστιανό. Αλλά η υπερβολική λύπη, που μας βυθίζει σε μελαγχολία, μας αδρανοποιεί, μας παραλύει, μας αχρηστεύει, και επιπλέον μας ωθεί σε ολιγοπιστία, γογγυσμό ή δυσπιστία αυτή είναι αμαρτία και πρέπει ν’ αποφεύγεται. «Όταν το πένθος ή η ποικίλη οδύνη χτυπά την πόρτα μας, ο Κύριος δεν έχει την αξίωση να την δεχθούμε παγεροί και ανάλγητοι, αλλά με δάκρυα στους οφθαλμούς να υποτασσόμαστε στο θέλημά του, πείθοντας τον εαυτό μας ότι αυτό που μας προκαλεί τόσο πόνο ήταν το καλύτερο που μπορούσε να γίνει» (Π. Τρεμπέλας).

Και ας μη ξεχνάμε ότι η ιστορία, τόσο η κοσμική όσο και η ιερά, αποδεικνύει ότι τα μειονεκτήματα και τα προβλήματα και οι δυσχέρειες της ζωής δημιουργούν τους ήρωες, τους αγίους, τους επιτυχημένους ανθρώπους. «Καμμία σημαία δεν κυματίζει, εάν δεν φυσάει άνεμος»· λέγει ένα γνωμικό. Και οι μεγάλοι πειρασμοί δημιουργούν τους μεγάλους αγίους.

Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης

συνεχιστε την αναγνωση