ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2024

Πρός

τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες

καί τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀδελφοί μου,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Μέσα στὴ συνεχῆ ροὴ τοῦ χρόνου, ἔρχεται γιά ἀκόμη μία φορὰ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, νὰ δώσει στὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας, τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πού τόσο ἔχουμε ἀνάγκη ὡς ἄνθρωποι ἰδιαίτερα τούτη τὴν περίοδο. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἔβαλε τὸν ἄνθρωπο σὲ μιὰ ἄλλη προοπτική. Τοῦ ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ ὑπερβαίνει τὸν ἑαυτό του, χωρὶς νὰ καταργεῖ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου του. Κατέβηκε ὁ Ἴδιος στὸν Ἅδη, γιὰ νὰ μποροῦμε στὴ συνέχεια ἐμεῖς νὰ μὴν εἴμαστε δέσμιοι τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Ἅδη. Κατεβαίνει ὁ Χριστὸς στὸν "προσωπικό μας Ἅδη", δηλαδὴ στὴν καρδιὰ τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ κρύβεται ἐκεῖ ὁ φόβος, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπιστία, ἡ πίστη στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ στὸν ἑαυτό μας.

Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι ἡ ζωή μας ὡς χριστιανῶν ἐπηρεάζεται ἀπό τήν ἰσχυρὴ "ἐπιθυμία τῆς σάρκας"(Α' Ἰω. 2,16), τήν "ἀλαζονεία τοῦ βίου" (Β' Τιμ. 3,2) καί κυρίως τήν ἔξαρση τοῦ δικαιωματισμοῦ. Τὴν καλύπτει ἐπίσης τὸ πνεῦμα τοῦ φόβου καὶ τῆς γενικῆς ἀπόγνωσης. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σήμερα ἔρχονται συχνὰ ἀντιμέτωποι μὲ τὰ τυραννικὰ οἰκονομικὰ ἀδιέξοδα, τὶς ἀρρώστιες καὶ τὴ σύγχυση τοῦ νοῦ. Ἔτσι, ἀναζητοῦν ἀναψυχὴ σὲ ὑποκατάστατα ποὺ τούς ἀποξενώνουν περισσότερο ἀπό τόν Θεό.

Πλησιάζοντας στὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ "Λίαν πρωὶ τῆς μιᾶς Σαββάτων", ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη, προβληματίζονταν γιὰ τὸ ποιός θὰ ἀπεκύλιε τὸν λίθο ἀπὸ τὴν θύρα τοῦ μνημείου. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἀναρωτιόμαστε κι ἐμεῖς, γιὰ τὸ ποιός θὰ ἀποκυλίσει ἕναν ἄλλον βαρὺ καὶ μέγα λίθο ἀπὸ τὴ ζωή μας, ποῦ ἀκούει στὸ ὄνομα ὑλιστικὸς πολιτισμός, ἀγῶνας γιὰ τὴν ἐπιβίωση καὶ καθημερινὲς ἀντιξοότητες. Ἄν, παρατηρήσει, ὅμως, κανεὶς λίγο πιὸ προσεκτικά, αὐτὸν τὸν ὑλιστικὸ τρόπο ζωῆς θὰ διαπιστώσει, ὅτι τὰ γενεσιουργά του αἴτια, βρίσκονται μέσα στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς. Κύριο αἴτιο τῆς κατάστασης αὐτῆς εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς ποὺ ἐπιλέξαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἡ ἀγωνία μας δηλαδή, καὶ ἡ λαχτάρα μας, νὰ τὰ ἔχουμε ὅλα, νὰ τὰ γευτοῦμε ὅλα, νὰ τὰ ἀπολαύσουμε ὅλα, ὄχι μόνο αὐτὰ ποὺ μποροῦμε καὶ φτάνουμε, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα πού εἶναι ἀπόμακρα. Ἔτσι, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ διερωτώμεθα, γιὰ τὸ ποιός θὰ ἀποκυλίσει τὸν πνευματικὸ λίθο ποὺ σκέπασε τὴν καρδιά μας, ψάχνουμε νὰ βροῦμε, ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, τί εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο, ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δημιουργήσαμε στὸν ἑαυτό μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐπιλέξαμε νά ζοῦμε.

Ὁ Χριστός, μὲ τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ἔχει νὰ προτείνει στὸν ἄνθρωπο, ποὺ θέλει νὰ ξεφύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀδιέξοδη κατάσταση, "ὁδοὺς σωτηρίας". Αὐτὸ ποὺ ἀπαιτεῖται σὲ πρώτη φάση, εἶναι νὰ ἔχει διάθεση ὁ ἄνθρωπος νὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ τά πάθη του. Νὰ θεωρήσει, ὅτι αὐτὸς ὁ ἐσωτερικὸς τρόπος ζωῆς, ποὺ ἐκφράζεται βέβαια καὶ ἐξωτερικά, εἶναι λανθασμένος, ἀφοῦ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν συνάνθρωπο. Στὴ συνέχεια, πρέπει νὰ κατανοήσει ὅτι γιὰ τὴν κατάσταση αὐτὴ ἔχει καὶ ὁ ἴδιος εὐθύνη, τὴν ὁποία, θὰ πρέπει νὰ ἀντικρίσει κατάματα μὲ θάρρος καὶ πνευματικὴ ἀνδρεία. Ἂν ἐφαρμόσει τὰ παραπάνω καὶ συμμετάσχει ταυτόχρονα στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας θὰ διαπιστώσει τότε, ὅπως ἄλλοτε οἱ μυροφόρες ἐκεῖνες γυναῖκες, ὅτι "ἀποκεκύλισται ὁ λίθος" καὶ ἂς ἦταν μεγάλος, καὶ ἔκλεινε ὄχι μόνο τὴν καρδιά, πού ὡς ἄλλη θύρα τοῦ μνημείου παρέμενε κλειστὴ καὶ ἀφώτιστη, ἀλλὰ σκέπαζε καὶ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας.

Μὲ βάση αὐτὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐμπειρία, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπερβεῖ κάθε ἀδιέξοδο, καὶ νὰ ἀτενίσει τό μέλλον μὲ ἐλπίδα. Ἡ Ἐκκλησία προτείνει ἕναν τρόπο ζωῆς πού δὲν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἁπλὰ σὲ βαθιὰ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλὰ σὲ βαθιὰ μετάνοια καί διόρθωση γιὰ τὸν τρόπο ποὺ εἶναι τοποθετημένος γιὰ ὅλα τὰ πράγματα ποὺ τὸν ἀφοροῦν. Αὐτὸς ὁ τρόπος οὐσιαστικὰ εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ ἀντιταχθεῖ ἀποτελεσματικὰ στὴ φθορὰ καὶ ἐρήμωση ποὺ ἐπικρατεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, τῆς ἑκούσιας κατάδυσης στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μας, μὲ πραγματικὴ συντριβὴ μετανοίας μπορεῖ νὰ νικήσει ὁ πιστὸς κάθε ἄλλη ὀδύνη καὶ πειρασμὸ καὶ νὰ ἀποδείξει τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ κραταιότερη ἀπὸ τὸν θάνατο, ὅμοια μὲ Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος "ἐπάτησε θανάτῳ τὸν θάνατο". Ὅ, τι γίνεται ἑκούσια καὶ χάρη τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ἐμπνέεται ἀπὸ θεία σοφία καὶ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια νίκη. Ἡ νίκη αὐτὴ ἀναδεικνύει τὸν ἄνθρωπο ὑπερκόσμιο, ὅμοιο μὲ τὸν Χριστό, ποὺ μὲ τὴν ἄκρα ταπείνωσή Του νίκησε τὸν κόσμο.

Εὐχόμενος πρὸς ὅλους πατρικὰ αὐτὴ τὴ νίκη, ἀναστάσιμα ἐναγκαλίζομαι ὅλους σας, προσφέροντας σας τόν μοναδικό χαιρετισμό «Χριστός Ἀνέστη» καί ἐγκάρδια σᾶς εὔχομαι ὑγεία, δύναμη, ἀντοχή καί κάθε εὐλογία ἀπό τόν Σωτήρα Χριστό, τόν νικητή τοῦ θανάτου.

Ἔτη πολλά εὐλογημένα, ἀναστάσιμα καί εὐφρόσυνα!

Ὁ Ἐπίσκοπος σας

Ο ΘΗΒΩΝ, ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΛΙΔΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

συνεχιστε την αναγνωση

Κατανυκτικός Εσπερινός Ε' Κυριακής των Νηστειών

Κατανυκτικός Εσπερινός Ε' Κυριακής των Νηστειών

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 | 6:30 μ.μ.

 

συνεχιστε την αναγνωση

Ο Ακάθιστος Ύμνος στην ενορία μας

Ολοκληρώθηκε χθες Παρασκευή με την Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου ο κύκλος των Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο. 

Καλό υπόλοιπο σαρακοστής.

Ένα από τα λαοφιλέστερα ποιήματα της ελληνορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης και φιλολογικό μνημείο άφταστης τελειότητας. Ένας ύμνος προς την Παναγία, που, όταν ψάλλεται στις εκκλησίες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προκαλεί ρίγη αληθινής συγκίνησης και πνευματικής ανάτασης στους πιστούς. «Ακάθιστος Ύμνος» ονομάστηκε, επειδή, όταν ψάλλεται, το εκκλησίασμα στέκεται όρθιο, ενώ η εναλλακτική ονομασία του «Χαιρετισμοί», προέρχεται από τη συχνά επαναλαμβανόμενη λέξη Χαίρε.

Ο Ακάθιστος Ύμνος ψάλλεται τμηματικά το βράδυ της Παρασκευής των τεσσάρων πρώτων εβδομάδων των Νηστειών και ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευή της πέμπτης εβδομάδας των Νηστειών, κατά τη διάρκεια της Ακολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου. Αποτελείται από το προοίμιο «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» και 24 οίκους (στροφές) με αλφαβητική ακροστιχίδα από το Α έως το Ω. Το πρώτο μέρος του ποιήματος (Α-Μ) αναφέρεται σε επεισόδια από τη ζωή της Παναγίας (Ευαγγελισμός, Γέννηση του Ιησού, Υπαπαντή κ.ά.) και το δεύτερο μέρος (Ν-Ω) σε θεολογικά θέματα. Αναφέρεται γενικότερα στην ενανθρώπιση του Ιησού και τη σωτηρία των ανθρώπων, ενώ εξαίρεται η συμβολή της Παναγίας.

Ο ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου δεν είναι γνωστός, καθώς οι μακροχρόνιες έρευνες δεν έχουν καταλήξει σε αναμφισβήτητα συμπεράσματα. Έχουν αναφερθεί τα ονόματα του Ρωμανού του Μελωδού, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σέργιου, του διάκονου και ιαμβογράφου Γεωργίου Πισίδη, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού Α', του μητροπολίτη Νικομηδείας Γεωργίου Σικελιώτη, της Κασσιανής και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου.

Η επικρατούσα παράδοση υποστηρίζει ότι ο Άκάθιστος Ύμνος γράφτηκε για τη διάσωση της Κωνσταντινούπολης από την πολιορκία των Αβάρων, ενός ταταρομογγολικού φύλου, το 626. Η σωτηρία της Βασιλεύουσας αποδόθηκε στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Υπεραγία Θεοτόκο.

συνεχιστε την αναγνωση

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως γιορτάζουμε και τιμούμε το σύμβολο του σταυρού.

Ο Χριστός σταυρώθηκε και πέθανε πάνω στο σταυρό έως ότου να αναστηθεί τρεις ημέρες αργότερα. Από τότε, ο σταυρός αποτελεί σύμβολο του Χριστιανισμού με ιδιαίτερη σημασία.

Γι' αυτό το λόγο, κάθε χρόνο έχει καθιερωθεί μία ημέρα στην οποία οι πιστοί συνηθίζουν να προσκυνούν τον σταυρό.

Το προσκύνημα μπορεί να περιλαμβάνει έναν ασπασμό, ένα φιλί, μια υπόκλιση ή μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε άλλο τρόπο θελήσει ο πιστός.

Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το Πάσχα και την περίοδο της επτά εβδομάδων νηστείας της Σαρακοστής.

συνεχιστε την αναγνωση