Χριστός Ἀνέστη!
Σ’ ἕνα κόσμο ὑποταγμένο στό σκληρό νόμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, σέ μιά ἀπάνθρωπη κοινωνία πού βρίσκεται ἤδη σέ διαρκῆ ἀποσύνθεση, σέ μιά τρομακτική Βαβέλ φρενῶν καί συνειδήσεων, ὅπου ὁ ἄνθρωπος βιώνει σέ ὕψιστο βαθμό μέ τραγική ἔνταση τό ἰδεολογικό χάος καί τό ὑπαρξιακό κενό, ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναλαμβάνει τό πνευματικό θάρρος νά διακηρύξει πρός κάθε κατεύθυνση τό ἐλπιδοφόρο μήνυμα της μέ τήν χαρμόσυνη θριαμβευτική ἰαχή «Χριστός Ἀνέστη», πού θά ἀντηχεῖ πλέον ἐπί σαράντα ἡμέρες στούς θόλους τῶν ναῶν μας.
Αὐτή τήν περίοδο ὁ ἄνθρωπος διδάσκεται στήν Ἐκκλησία ὅτι δέν εἶναι μόνος καί ἀβοήθητος, δέσμιος μυρίων προβλημάτων, φυλακισμένος ἐντός τῶν τειχῶν μιᾶς τραγικῆς μοίρας πού τόν συνθλίβει, ἀλλά ὅτι ἀντιθέτως, παραδόξως καί ἀπροσδοκήτως ὑπάρχει γι’ αὐτόν διέξοδος καί ἀπελευθέρωση ἀπό τά δεινά του. Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε καί κυρίως τώρα κατά τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου εὐαγγελίζεται, κομίζει τήν χαροποιό εἴδηση καί πληροφορία ὅτι διά τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦλθε κατά χάριν ἀπό Θεοῦ ἡ σωτηρία καί ἀπαλλαγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἀμαρτία, τό κακό καί τόν θάνατο.
Ἀπό θεολογική ἄποψη, ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἐπιλογή τῆς ἀμαρτίας ἀστόχησε στήν πορεία του καί ἀπεκόπη ἀπό τήν πηγή καί προϋπόθεση τῆς ζωῆς του, αὐτοκαταδικάσθηκε σέ θάνατο καί ἔχασε τήν προοπτική τῆς ἀθανασίας καί τῆς αἰωνιότητας, γιά τήν ὁποία ἦταν προορισμένος. Ἀπό τότε ὁ θάνατος ἔγινε ἡ μοιραία κατάληξη κάθε ἀνθρώπινης προσπάθειας, ἡ ἀκύρωση καί διάψευση κάθε προσδοκίας. Ὅλα τά ἀνθρώπινα ὑπετάγησαν σ’ αὐτόν τόν μέγα καί ἔσχατο ἐχθρό, τήν φοβερή πραγματικότητα τοῦ θανάτου, τήν πηγή καί αἰτία ὅλων τῶν δεινῶν καί θλίψεων τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀπό αὐτή τήν τραγική μοίρα μᾶς ἔσωσε χαριστικά ὁ Χριστός μέ τόν Σταυρό καί τήν ἔνδοξο Ἀνάστασή Του.
Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ὡς ἀναμάρτητος ἦταν ὁ μόνος ἄνθρωπος πού δέν ὤφειλε νά πληρώσει τό ἀντίτιμο τοῦ θανάτου, ὅμως ἦλθε στόν κόσμο μας ἐκούσια πτωχός ἔχοντας προσλάβει τήν θνητή μας φύση, ἐκτός ἀμαρτίας γιά νά προσφέρει ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυσιαστικά τό τίμιο αἷμα Του γιά χάρη μας. Ὁ Χριστός ὁ μόνος πού ἐδικαιοῦτο καί μποροῦσε νά μή πεθάνει, πέθανε ὡς ἐθελοντής ἀπό ἀγάπη ἀντί γιά μᾶς πρό πάντων γιά χάρη μας. Τό βασίλειο τοῦ θανάτου, «ἐνεπαίχθη» ἐξαπατήθηκε, παρέλαβε Ἐκεῖνον πού πάνω Του δέν εἶχε κανένα δικαίωμα καί ἐξουσία, γι’ αὐτό καί ἀναγκάσθηκε νά τόν «ἐμέσει».
Ὁ Χριστός ὡς ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί πηγή τῆς ὄντως Ζωῆς Ἀνέστη «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐκπηγάζει μιά νέα ζωή γιά τήν ἀνθρωπότητα γενικά καί κάθε ἄνθρωπο προσωπικά κατά τό μέτρο τῆς πίστης του καί τῆς μυστικῆς ἔνωσης μαζί Του στό Σῶμα Του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
«Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός , οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ς' 34) , διαβάζουμε ἀπό τό χέρι τοῦ Κορυφαίου ἀποστόλου στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή.
Μιά τέτοια συμμετοχή καί ἐμβίωση τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως ἀποβαίνει μέ μυστηριακό ρεαλισμό ἐμπειρία νέας ζωῆς μέσα ἀπό τήν Θεία Εὐχαριστία.
«Ὁσάκις γάρ ἄν ἐσθίητε τόν Ἄρτον τοῦτον καί τό Ποτήριον τοῦτον πίνητε, τόν ἐμόν θάνατον καταγγέλλετε καί τήν ἐμήν Ἀνάστασιν ὁμολογεῖτε»(Α΄ Κορ. ια΄, 26).
Σήμερα πού τό ἔλλειμα ἀνθρωπιᾶς ταλανίζει τήν ἀτομοκεντρική μας κοινωνία, πού ἡ ἀπελπισία ἔχει ἀπομακρύνει τό χαμόγελο ἀπό τά χείλη μας καί ἡ ἐλπίδα ἔχει ἀπολεσθεῖ, ὁ Ἀναστάς Χριστός μᾶς βεβαιώνει γιά τήν ἐξύψωσή μας ἀπό τίς δυσκολίες τοῦ παρόντος βίου καί τή μετάβασή μας στήν αἰώνια καί ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του.
Γι’ αὐτό ὁ Χρυσορήμων Ἰωάννης στόν Κατηχητικό Του Λόγο μετά βεβαιότητος διαλαλεῖ: «Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος».
Ἔτσι καμμιά ἐγκόσμια δυσκολία καί ἀντιξοότητα δέν μπορεῖ νά μᾶς πτοήσει καί νά μᾶς φοβίσει, ἀφοῦ διά τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ ἔχουμε διαβεῖ ἀπό τήν τυραννίδα τῆς ἀνάγκης στό βασίλειο τῆς ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ
